Destylarnie G-K

Znalezienie na półkach sklepów butelki Glen Flagler, Killyloch lub Islebrae graniczy dziś z cudem, a jeśli się przytrafi, zakup takiej butelki oznaczać będzie poważny uszczerbek finansowy.

Niewiele brakowało, by pod koniec lat sześćdziesiątych Glen Garioch zajęła miejsce destylarni znanej dziś jako Brora. Kto wie jaką pozycję dziś zajmowałaby destylarnia z Oldmeldrum, gdyby nie ówczesne braki wody w okolicy.

Nie przypadkiem podstawowa wersja whisky Glenglassaugh nazwana została Revival. Destylarnia wróciła między żywych po 22 latach przestoju i wreszcie w 2012 roku wypuściła swoją pierwszą od lat whisky.

Położona na granicy między Lowlands i Highlands destylarnia Glengoyne stała się synonimem whisky beztorfowej.

Najbardziej znana spośród wszystkich destylarni w Rothes, Glen Grant słynie również z przepięknych ogrodów.

Alembiki z Glen Wyvis zyskały nowe życie w tej odrodzonej po wielu latach destylarni w Campbeltown.

Usytuowana tuż obok Strathisla w Keith, Glen Keith jest zdecydowanie mniej znaną destylarnią, należącą również do Chivas Brothers.

Położona niedaleko szkockiej stolicy Glenkinchie często określana była mianem "the Edinburgh malt". Wkrótce tytuł ten zostanie jej odebrany przez whisky wytwarzaną w nowej destylarni w samym centrum Edynburga.

Na początku XIX wieku legalizacja odpędu whisky dla wielu równoznaczna byłą z pójściem na współpracę z wrogiem, zdradą. George Smith, który przeszedł na legal w 1824 roku, miał wielu wrogów. I dwa pistolety.

Jedna z nielicznych destylarni działających niegdyś w Fort William, u stóp góry Ben Nevis. Jedna z licznych ofiar kryzysu lat osiemdziesiątych.

Glenlossie i bliźniacza Mannochmore to nie tylko wytwórnie whisky. Na ich terenie znajduje się rónież kompleks magazynów, w których leżakują whisky produkowane w wielu innych destylarniach należących do Diageo.