Czy masz ukończone 18 lat?
Wybierz swoją platformę
Glen Keith
20/03/2016
Glen Keith w pigułce:
rok założenia: 1957 (produkcja od 1960)
właściciel: Chivas Brothers (Pernod Ricard)
region: Speyside
status: aktywna
wydajność: 6.000.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 9 z daglezji, 6 ze stali nierdzewnej
alembiki: 6 (5 działających)
źródło wody: źródła Crossburn i Newmill
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 32’ 48” N 02° 57’ 27” W
GPS: 57.546667, -2.957500
adres: Station Road, Keith, Banffshire AB55 3BU
tel. 01542 783042
Glen Keith
[glen-KITH]
„Mam coś, czego ty potrzebujesz, ale ty nie masz nic, czego pragnąłbym ja.” W dużym uproszczeniu można by powiedzieć, że te słowa stały się zaczynem, który ostatecznie przyniósł światu destylarnię Glen Keith. Usłyszał je Sam Bronfman, właściciel Seagrams, kiedy usiłował kupić markę Cutty Sark. Po przejęciu Chivas Regal i destylarni Strathisla przez Seagrams, firma miała w swoim portfolio marki luksusowe, jednak do pełnego sukcesu brakowało whisky lekkiej, mało wymagającej i przede wszystkim taniej. Koniec końców, w 1957 roku założono destylarnię Glen Keith, usytuowaną paręset metrów od Strathisla, w budynkach starego młyna, a na początku lat sześćdziesiątych wprowadzono na rynek nową markę whisky mieszanej, 100 Pipers.
Początkowo, dla nadania produkowanej tu whisky, zastosowano znaną z Lowlands metodę potrójnej destylacji. W latach siedemdziesiątych, z kolei, przez pewien czas produkcję zdominowała whisky torfowa, mająca na celu imitowanie whisky z wyspy Islay, gdzie Seagrams nie miało żadnej destylarni. Innymi słowy, Glen Keith była wytwórnią półproduktu do zestawiania blendów. Torfowa whisky pochodząca z Glen Keith czasem pojawiała się na rynku pod nazwami Craigduff i Glenisla, również w postaci edycji firmowanych przez niezależnych dystrybutorów.
W swojej historii Glen Keith była dla spółki Chivas Brothers w dużej mierze placówką eksperymentalną, w której sprawdzano różne techniki produkcji whisky. Wspomniana whisky torfowa była tutaj wytwarzana nieco inaczej niż zwykle – zamiast korzystać z torfowego słodu, nasycano dymem torfowym wodę wykorzystywaną później w procesie produkcji. Eksperymentowano tu z różnymi szczepami drożdży czy zautomatyzowanym procesem zacierania słodu.
W związku z tym, że w założeniu miała ona produkować lekką, trzykrotnie destylowaną whisky, Glen Keith od samego początku wyposażona była dość nietypowo dla Speyside w trzy alembiki. Ich liczbę powiększono do pięciu w 1970 roku, a w 1983 dołożono jeszcze jeden. Obecnie jednak wykorzystywane jest tylko pięć z nich. Alembiki zamontowane w 1970 były pierwszymi aparatami odpędowymi w Szkocji ogrzewanymi gazem. Naturalnie, ogrzewanie gazowe zainstalowano jednocześnie także w istniejących już trzech alembikach.
W 1976 roku destylarnia przestaje samodzielnej produkcji słodu jęczmiennego w urządzeniach zwanych Saladin box. Od tej pory zaopatrzenie w słód przychodzi z zewnątrz. Produkcja zostaje wstrzymana w destylarni w roku 1999 i stan ten utrzymuje się przez ponad dekadę. Nie zmienia go przejęcie Chivas Brothers przez koncern Pernod Ricard w 2001 roku.
Wraz z ogromnym zapotrzebowaniem na whisky – zarówno typu blended, jak i lawinowo rosnącą popularnością whisky słodowej na rynkach światowych – w 2012 roku rozpoczynają się prace nad ponownym uruchomieniem Glen Keith. W 2013, po remoncie i uzupełnieniu braków sprzętowych, Glen Keith ponownie zaczyna produkować whisky. Jak dotąd, poza 10-letnią wersją wypuszczoną na rynek w 1994 i obecnie już niedostępną, jedyną oficjalną wersją Glen Keith jest rocznikowa whisky z 1995 roku, dostępna głównie w Visitor Centre w pobliskiej Strathisla.
rok założenia: 1957 (produkcja od 1960)
właściciel: Chivas Brothers (Pernod Ricard)
region: Speyside
status: aktywna
wydajność: 6.000.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 9 z daglezji, 6 ze stali nierdzewnej
alembiki: 6 (5 działających)
źródło wody: źródła Crossburn i Newmill
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 32’ 48” N 02° 57’ 27” W
GPS: 57.546667, -2.957500
adres: Station Road, Keith, Banffshire AB55 3BU
tel. 01542 783042
Glen Keith
[glen-KITH]
„Mam coś, czego ty potrzebujesz, ale ty nie masz nic, czego pragnąłbym ja.” W dużym uproszczeniu można by powiedzieć, że te słowa stały się zaczynem, który ostatecznie przyniósł światu destylarnię Glen Keith. Usłyszał je Sam Bronfman, właściciel Seagrams, kiedy usiłował kupić markę Cutty Sark. Po przejęciu Chivas Regal i destylarni Strathisla przez Seagrams, firma miała w swoim portfolio marki luksusowe, jednak do pełnego sukcesu brakowało whisky lekkiej, mało wymagającej i przede wszystkim taniej. Koniec końców, w 1957 roku założono destylarnię Glen Keith, usytuowaną paręset metrów od Strathisla, w budynkach starego młyna, a na początku lat sześćdziesiątych wprowadzono na rynek nową markę whisky mieszanej, 100 Pipers.
Początkowo, dla nadania produkowanej tu whisky, zastosowano znaną z Lowlands metodę potrójnej destylacji. W latach siedemdziesiątych, z kolei, przez pewien czas produkcję zdominowała whisky torfowa, mająca na celu imitowanie whisky z wyspy Islay, gdzie Seagrams nie miało żadnej destylarni. Innymi słowy, Glen Keith była wytwórnią półproduktu do zestawiania blendów. Torfowa whisky pochodząca z Glen Keith czasem pojawiała się na rynku pod nazwami Craigduff i Glenisla, również w postaci edycji firmowanych przez niezależnych dystrybutorów.
W swojej historii Glen Keith była dla spółki Chivas Brothers w dużej mierze placówką eksperymentalną, w której sprawdzano różne techniki produkcji whisky. Wspomniana whisky torfowa była tutaj wytwarzana nieco inaczej niż zwykle – zamiast korzystać z torfowego słodu, nasycano dymem torfowym wodę wykorzystywaną później w procesie produkcji. Eksperymentowano tu z różnymi szczepami drożdży czy zautomatyzowanym procesem zacierania słodu.
W związku z tym, że w założeniu miała ona produkować lekką, trzykrotnie destylowaną whisky, Glen Keith od samego początku wyposażona była dość nietypowo dla Speyside w trzy alembiki. Ich liczbę powiększono do pięciu w 1970 roku, a w 1983 dołożono jeszcze jeden. Obecnie jednak wykorzystywane jest tylko pięć z nich. Alembiki zamontowane w 1970 były pierwszymi aparatami odpędowymi w Szkocji ogrzewanymi gazem. Naturalnie, ogrzewanie gazowe zainstalowano jednocześnie także w istniejących już trzech alembikach.
W 1976 roku destylarnia przestaje samodzielnej produkcji słodu jęczmiennego w urządzeniach zwanych Saladin box. Od tej pory zaopatrzenie w słód przychodzi z zewnątrz. Produkcja zostaje wstrzymana w destylarni w roku 1999 i stan ten utrzymuje się przez ponad dekadę. Nie zmienia go przejęcie Chivas Brothers przez koncern Pernod Ricard w 2001 roku.
Wraz z ogromnym zapotrzebowaniem na whisky – zarówno typu blended, jak i lawinowo rosnącą popularnością whisky słodowej na rynkach światowych – w 2012 roku rozpoczynają się prace nad ponownym uruchomieniem Glen Keith. W 2013, po remoncie i uzupełnieniu braków sprzętowych, Glen Keith ponownie zaczyna produkować whisky. Jak dotąd, poza 10-letnią wersją wypuszczoną na rynek w 1994 i obecnie już niedostępną, jedyną oficjalną wersją Glen Keith jest rocznikowa whisky z 1995 roku, dostępna głównie w Visitor Centre w pobliskiej Strathisla.
Pokaż więcej wpisów z
Marzec 2016
