Glenkinchie
17/03/2016
Glenkinchie w pigułce:
rok założenia: 1837
właściciel: Diageo
region: Lowlands
status: aktywna
wydajność: 2.500.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 4 z daglezji, 2 z modrzewia
alembiki: 2
źródło wody: źródła wśród wzgórz Lammermuir Hills
zwiedzanie: tak
położenie: 55° 53’ 28” N 02° 53’ 25” W
55.891111, -2.890278
adres: Pencaitland, Tranent, East Lothian EH34 5ET
tel. 01875 342004
Glenkinchie
[glen-KIN-chi]
Kiedy w 1993 zapadała decyzja o zamknięciu jednej z usytuowanych w Lowlands destylarni whisky należącej do United Distillers (wcześniej DCL), Glenkinchie była jedną z kandydatek. Wybór padł na znajdującą się w Falkirk Rosebank. Glenkinchie wszak od 1988 roku wchodziła w skład intensywnie promowanej serii sześciu Classic Malts of Scotland, od której swoją przygodę z whisky słodową zaczynał niejeden wielbiciel tego trunku. A klasyków się nie zamyka.
Destylarnię Glenkinchie założyli w 1837 roku bracia John i George Ross. Nie był to ich pierwszy kontakt z produkcją whisky. Wcześniej na swojej farmie prowadzili gorzelnię o nazwie Milton, którą założyli w 1825 roku, i gdzie pożytkowali nadmiar jęczmienia wyhodowanego na polach gospodarstwa. Nazwa Glenkinchie ma się podobno wywodzić od nazwiska de Quincey, właścicieli posiadłości, na której znajdowała się farma braci Ross. Wielbicielom literatury angielskiej nazwisko to może się – i słusznie – skojarzyć z Thomasem de Quincey, autorem wydanych w 1822 roku „Wyznań angielskiego opiumisty”.
Glenkinchie nie przetrwała jednak dwóch dekad, zbankrutowała w 1853, a jej budynki sprzedano i przerobiono na tartak. Trzeba było czekać aż do 1881 roku, by konsorcjum składające się z inwestorów z Edynburga, przewidujących nadchodzący wzrost zainteresowania whisky szkocką, założyło firmę Glenkinchie Distillery Company, która podjęła się odbudowy i reaktywacji destylarni. Przygotowania i prace trwały kilka lat i gorzelnia została ponownie uruchomiona w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku.
W 1914 roku Glenkinchie, wraz z czterema innymi destylarniami z Lowlands – Clydesdale, Grange, St Magdalene i Rosebank – zakłada Scottish Malt Distilleries. W 1925 dochodzi do fuzji SMD i Distillers Company Limited (DCL), co ostatecznie prowadzi do powstania największego koncernu na rynku whisky, Diageo. Podczas II wojny światowej Glenkinchie jest jedną z niewielu destylarni whisky szkockiej, które uzyskują pozwolenie na prowadzenie działalności gorzelniczej, choć w ograniczonym zakresie, w latach 1939-45.
Jak w większości destylarni szkockich, przełom lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku oznacza zaprzestanie samodzielnej produkcji słodu. Rachunek ekonomiczny wskazuje na większą opłacalność sprowadzania słodu jęczmiennego z wyspecjalizowanych słodowni, zamiast zajmować się jego wytwarzaniem pracochłonną tradycyjną metodą na podłogach do słodowania. Budynek słodowni w Glenkinchie zostaje zaadaptowany na muzeum, które otwarte zostaje już rok po zamknięciu słodowni, w 1969.
Mimo przynależności marki do prestiżowej grupy Classic Malts of Scotland, rozszerzonej w 2005 roku o produkty szeregu kolejnych destylarni, Glenkinchie nie oferuje szczególnie szerokiej oferty wersji produkowanej tu whisky. Dziesięcioletnia standardowa wersja Glenkinchie została w 2007 roku zastąpiona nowa, 12-letnią, a w 2010 zadebiutowała wersja cask strength, sprzedawana tylko i wyłącznie w Visitor Centre na terenie destylarni. Ponadto, jak w przypadku pozostałych Classic Malts, dostępna jest także rocznikowa wersja Glenkinchie Distiller’s Edition, dodatkowo leżakowana w beczkach po sherry amontillado. Oficjalne edycje limitowane, rocznikowe czy single cask wypuszczane są niezwykle rzadko.
Produkowana w Glenkinchie whisky – poza wersjami butelkowanymi jako single malt – znajduje zastosowanie jako składnik blendów firmowanych przez Diageo, w tym głównie Haig, Johnnie Walker i Dimple.
rok założenia: 1837
właściciel: Diageo
region: Lowlands
status: aktywna
wydajność: 2.500.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 4 z daglezji, 2 z modrzewia
alembiki: 2
źródło wody: źródła wśród wzgórz Lammermuir Hills
zwiedzanie: tak
położenie: 55° 53’ 28” N 02° 53’ 25” W
55.891111, -2.890278
adres: Pencaitland, Tranent, East Lothian EH34 5ET
tel. 01875 342004
Glenkinchie
[glen-KIN-chi]
Kiedy w 1993 zapadała decyzja o zamknięciu jednej z usytuowanych w Lowlands destylarni whisky należącej do United Distillers (wcześniej DCL), Glenkinchie była jedną z kandydatek. Wybór padł na znajdującą się w Falkirk Rosebank. Glenkinchie wszak od 1988 roku wchodziła w skład intensywnie promowanej serii sześciu Classic Malts of Scotland, od której swoją przygodę z whisky słodową zaczynał niejeden wielbiciel tego trunku. A klasyków się nie zamyka.
Destylarnię Glenkinchie założyli w 1837 roku bracia John i George Ross. Nie był to ich pierwszy kontakt z produkcją whisky. Wcześniej na swojej farmie prowadzili gorzelnię o nazwie Milton, którą założyli w 1825 roku, i gdzie pożytkowali nadmiar jęczmienia wyhodowanego na polach gospodarstwa. Nazwa Glenkinchie ma się podobno wywodzić od nazwiska de Quincey, właścicieli posiadłości, na której znajdowała się farma braci Ross. Wielbicielom literatury angielskiej nazwisko to może się – i słusznie – skojarzyć z Thomasem de Quincey, autorem wydanych w 1822 roku „Wyznań angielskiego opiumisty”.
Glenkinchie nie przetrwała jednak dwóch dekad, zbankrutowała w 1853, a jej budynki sprzedano i przerobiono na tartak. Trzeba było czekać aż do 1881 roku, by konsorcjum składające się z inwestorów z Edynburga, przewidujących nadchodzący wzrost zainteresowania whisky szkocką, założyło firmę Glenkinchie Distillery Company, która podjęła się odbudowy i reaktywacji destylarni. Przygotowania i prace trwały kilka lat i gorzelnia została ponownie uruchomiona w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku.
W 1914 roku Glenkinchie, wraz z czterema innymi destylarniami z Lowlands – Clydesdale, Grange, St Magdalene i Rosebank – zakłada Scottish Malt Distilleries. W 1925 dochodzi do fuzji SMD i Distillers Company Limited (DCL), co ostatecznie prowadzi do powstania największego koncernu na rynku whisky, Diageo. Podczas II wojny światowej Glenkinchie jest jedną z niewielu destylarni whisky szkockiej, które uzyskują pozwolenie na prowadzenie działalności gorzelniczej, choć w ograniczonym zakresie, w latach 1939-45.
Jak w większości destylarni szkockich, przełom lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku oznacza zaprzestanie samodzielnej produkcji słodu. Rachunek ekonomiczny wskazuje na większą opłacalność sprowadzania słodu jęczmiennego z wyspecjalizowanych słodowni, zamiast zajmować się jego wytwarzaniem pracochłonną tradycyjną metodą na podłogach do słodowania. Budynek słodowni w Glenkinchie zostaje zaadaptowany na muzeum, które otwarte zostaje już rok po zamknięciu słodowni, w 1969.
Mimo przynależności marki do prestiżowej grupy Classic Malts of Scotland, rozszerzonej w 2005 roku o produkty szeregu kolejnych destylarni, Glenkinchie nie oferuje szczególnie szerokiej oferty wersji produkowanej tu whisky. Dziesięcioletnia standardowa wersja Glenkinchie została w 2007 roku zastąpiona nowa, 12-letnią, a w 2010 zadebiutowała wersja cask strength, sprzedawana tylko i wyłącznie w Visitor Centre na terenie destylarni. Ponadto, jak w przypadku pozostałych Classic Malts, dostępna jest także rocznikowa wersja Glenkinchie Distiller’s Edition, dodatkowo leżakowana w beczkach po sherry amontillado. Oficjalne edycje limitowane, rocznikowe czy single cask wypuszczane są niezwykle rzadko.
Produkowana w Glenkinchie whisky – poza wersjami butelkowanymi jako single malt – znajduje zastosowanie jako składnik blendów firmowanych przez Diageo, w tym głównie Haig, Johnnie Walker i Dimple.
Pokaż więcej wpisów z
Marzec 2016
