Longmorn
27/08/2015
Longmorn w pigułce:
rok założenia: 1894
właściciel: Pernod Ricard
region: Speyside
status: aktywna
wydajność: 4.500.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 11 ze stali nierdzewnej
alembiki: 8
źródło wody: lokalne ujęcia
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 36’ 31” N 03° 16’ 56” W
GPS: 57.608611, -3.282222
adres: Longmorn, Morayshire IV30 8SJ
tel. 01343 554139
Longmorn
[LONG-morn]
Zważywszy na stosunkowo duży potencjał produkcyjny destylarni Longmorn, aż trudno uwierzyć, że na rynku dostępna jest tylko jedna oficjalna wersja wytwarzanej tu whisky. Na plus należy zapisać właścicielowi destylarni, że wbrew obowiązującemu w ostatnich latach trendowi, kiedy zmieniał wersje oficjalne w 2007 roku, 15-letnią whisky zastąpił 16-letnią.
Destylarnia Longmorn rozpoczęła działalność na fali zwiększonego popytu na whisky szkocką pod koniec XIX wieku. Prace budowlane zaczęły się w 1893 roku na zlecenie firmy John Duff & Company, wówczas właściciela destylarni Glenlossie. Kilka lat po uruchomieniu produkcji John Duff wykupił udziały pozostałych partnerów przedsięwzięcia i od tej pory samodzielnie prowadził swój interes. A musiał on iść nad wyraz dobrze, skoro w 1898 roku zdecydował się on na budowę drugiej destylarni, tuż obok Longmorn, nazwanej początkowo Longmorn No. 2, a ostatecznie przemianowaną na Benriach (obecnie obowiązująca pisownia to BenRiach).
Decyzja o budowie nowej destylarni okazała się jednak zgubna dla Johna Duffa. Nadszedł niespodziewany kryzys związany z upadkiem firmy braci Pattisonów, sztucznie nadmuchana bańka popytu pękła, Pattisonowie trafili do więzienia, a poszczególni gorzelnicy musieli sobie radzić z zaistniałą sytuacją. W przypadku Johna Duffa było to bankructwo i przejęcie udziałów przez Jamesa R. Granta.
Warto przy okazji wspomnieć o epizodzie z historii Longmorn, który mógł mieć większy wpływ na globalny rozwój whisky niż początkowo komukolwiek się wydawało. W 1919 roku przez pewien czas w destylarni pracował młody Japończyk, Masataka Taketsuru, wcześniej student uniwersytetu w Glasgow. Kiedy ów młody człowiek wrócił do swojej ojczyzny – zabierając ze sobą swoją szkocką żonę Ritę – założył własną destylarnię, której alembiki wzorował na tych z Longmorn. Dziś nikomu nie trzeba tłumaczyć co dla rozwoju whisky japońskiej znaczy założona przez niego Nikka.
W 1970 roku wstrzymana zostaje produkcja słodu jęczmiennego w destylarni, co jednak nie przeszkadza w zachowaniu budynków słodowni i suszarni słodu zwieńczonej charakterystyczną pagodą. Lata siedemdziesiąte to okres dynamicznego rozwoju destylarni. W 1972 do istniejących czterech alembików dołożono kolejne dwa i wszystkie alembiki drugiej destylarni (spirit stills) przestawiono na ogrzewanie parowe. W 1974 następuje kolejna rozbudowa, a liczba alembików wzrasta do ośmiu. W 1994 roku również alembiki pierwszej destylacji (wash stills) otrzymują ogrzewanie parowe. Do tej pory były one ogrzewane bezpośrednio otwartym ogniem z węglowych palenisk umieszczonych pod alembikami. Kolejne trzy aparaty odpędowe zainstalowano już w nowym milenium, w 2012 roku, kiedy to rozbudowano destylarnię i powiększono jej wydajność o około 30%.
W 1978 roku grupa Seagrams przejmuje The Chivas & Glenlivet Group, do której w tym czasie należy Longmorn, a w 2001 następuje przejęcie Seagram Spirits & Wine przez Pernod Ricard i Diageo, w wyniku czego grupa Chivas ostatecznie wchodzi w skład portfolio Pernod Ricard.
Wspomniana na wstępie oficjalna wersja 15-letniej single malt whisky z Longmorn pojawiła się na rynku w 1993 roku. Zdobyła ona duże uznanie wśród wielbicieli whisky, a nawet status niemal kultowy, głównie w Japonii. W 2004 roku pojawiła się edycja 17-letnia cask strength, a w 2006 stara piętnastolatka zastąpiona została nową Longmorn 16yo single malt whisky. Wersja cask strenght dostępna jest w Visitor Centres destylarni należących do grupy Chivas. Mimo niezwykle ograniczonej oferty oficjalnej, Longmorn stosunkowo często pojawia się na półkach sklepów w postaci edycji firmowanych przez dystrybutorów niezależnych.
rok założenia: 1894
właściciel: Pernod Ricard
region: Speyside
status: aktywna
wydajność: 4.500.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 11 ze stali nierdzewnej
alembiki: 8
źródło wody: lokalne ujęcia
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 36’ 31” N 03° 16’ 56” W
GPS: 57.608611, -3.282222
adres: Longmorn, Morayshire IV30 8SJ
tel. 01343 554139
Longmorn
[LONG-morn]
Zważywszy na stosunkowo duży potencjał produkcyjny destylarni Longmorn, aż trudno uwierzyć, że na rynku dostępna jest tylko jedna oficjalna wersja wytwarzanej tu whisky. Na plus należy zapisać właścicielowi destylarni, że wbrew obowiązującemu w ostatnich latach trendowi, kiedy zmieniał wersje oficjalne w 2007 roku, 15-letnią whisky zastąpił 16-letnią.
Destylarnia Longmorn rozpoczęła działalność na fali zwiększonego popytu na whisky szkocką pod koniec XIX wieku. Prace budowlane zaczęły się w 1893 roku na zlecenie firmy John Duff & Company, wówczas właściciela destylarni Glenlossie. Kilka lat po uruchomieniu produkcji John Duff wykupił udziały pozostałych partnerów przedsięwzięcia i od tej pory samodzielnie prowadził swój interes. A musiał on iść nad wyraz dobrze, skoro w 1898 roku zdecydował się on na budowę drugiej destylarni, tuż obok Longmorn, nazwanej początkowo Longmorn No. 2, a ostatecznie przemianowaną na Benriach (obecnie obowiązująca pisownia to BenRiach).
Decyzja o budowie nowej destylarni okazała się jednak zgubna dla Johna Duffa. Nadszedł niespodziewany kryzys związany z upadkiem firmy braci Pattisonów, sztucznie nadmuchana bańka popytu pękła, Pattisonowie trafili do więzienia, a poszczególni gorzelnicy musieli sobie radzić z zaistniałą sytuacją. W przypadku Johna Duffa było to bankructwo i przejęcie udziałów przez Jamesa R. Granta.
Warto przy okazji wspomnieć o epizodzie z historii Longmorn, który mógł mieć większy wpływ na globalny rozwój whisky niż początkowo komukolwiek się wydawało. W 1919 roku przez pewien czas w destylarni pracował młody Japończyk, Masataka Taketsuru, wcześniej student uniwersytetu w Glasgow. Kiedy ów młody człowiek wrócił do swojej ojczyzny – zabierając ze sobą swoją szkocką żonę Ritę – założył własną destylarnię, której alembiki wzorował na tych z Longmorn. Dziś nikomu nie trzeba tłumaczyć co dla rozwoju whisky japońskiej znaczy założona przez niego Nikka.
W 1970 roku wstrzymana zostaje produkcja słodu jęczmiennego w destylarni, co jednak nie przeszkadza w zachowaniu budynków słodowni i suszarni słodu zwieńczonej charakterystyczną pagodą. Lata siedemdziesiąte to okres dynamicznego rozwoju destylarni. W 1972 do istniejących czterech alembików dołożono kolejne dwa i wszystkie alembiki drugiej destylarni (spirit stills) przestawiono na ogrzewanie parowe. W 1974 następuje kolejna rozbudowa, a liczba alembików wzrasta do ośmiu. W 1994 roku również alembiki pierwszej destylacji (wash stills) otrzymują ogrzewanie parowe. Do tej pory były one ogrzewane bezpośrednio otwartym ogniem z węglowych palenisk umieszczonych pod alembikami. Kolejne trzy aparaty odpędowe zainstalowano już w nowym milenium, w 2012 roku, kiedy to rozbudowano destylarnię i powiększono jej wydajność o około 30%.
W 1978 roku grupa Seagrams przejmuje The Chivas & Glenlivet Group, do której w tym czasie należy Longmorn, a w 2001 następuje przejęcie Seagram Spirits & Wine przez Pernod Ricard i Diageo, w wyniku czego grupa Chivas ostatecznie wchodzi w skład portfolio Pernod Ricard.
Wspomniana na wstępie oficjalna wersja 15-letniej single malt whisky z Longmorn pojawiła się na rynku w 1993 roku. Zdobyła ona duże uznanie wśród wielbicieli whisky, a nawet status niemal kultowy, głównie w Japonii. W 2004 roku pojawiła się edycja 17-letnia cask strength, a w 2006 stara piętnastolatka zastąpiona została nową Longmorn 16yo single malt whisky. Wersja cask strenght dostępna jest w Visitor Centres destylarni należących do grupy Chivas. Mimo niezwykle ograniczonej oferty oficjalnej, Longmorn stosunkowo często pojawia się na półkach sklepów w postaci edycji firmowanych przez dystrybutorów niezależnych.
Pokaż więcej wpisów z
Sierpień 2015
