Lagavulin
15/10/2015
Lagavulin w pigułce:
rok założenia: 1816
właściciel: Diageo
region: Islay
położenie: 55° 38’ 08” N 06° 07’ 36” W
status: aktywna
wydajność: 2.450.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 10 z modrzewia
alembiki: 4
źródło wody: Lochan Sholum
zwiedzanie: tak
położenie: 55° 38’ 08” N 06° 07’ 36” W
GPS: 55.635556, -6.126667
adres: Port Ellen, Islay, Argyll PA42 7DZ
tel. 01496 302749
Lagavulin
[la-ga-VU-lin]
Dla wielu osób wchodzących w świat szkockiej whisky słodowej w ostatniej dekadzie XX wieku, Lagavulin 16yo była nierzadko jedną z pierwszych iście wielkich whisky, od których zaczęła się nowa pasja. W oczach osoby, która niewiele wiedziała o single malts (a kto wówczas wiedział wiele?) Lagavulin 16yo była wyborem idealnym podczas lustrowania zawartości sklepów bezcłowych – po pierwsze, należała do serii Classic Malts of Scotland. Marketing robił swoje – jeśli ona taka klasyczna, to trzeba jej spróbować. Po drugie, wśród całej szóstki, Lagavulin była najstarsza – wybór więc był dość łatwy. Ci więcej, w zdecydowanej większości przypadków, był to wybór trafiony. Doskonale wyważone akcenty morskie, torfowe i dymne Lagavulin 16yo stanowią w gruncie rzeczy praprzyczynę obecnej popularności wszystkich whisky wytwarzanych na wyspie Islay, jak również torfowych trunków coraz częściej produkowanych w innych regionach Szkocji.
Choć może trudno sobie to wyobrazić, pod koniec XVIII wieku wokół niewielkiej zatoczki Lagavulin Bay kupionych było nawet dziesięć nielegalnych bimbrowni. Pierwszą legalną wytwórnią whisky była właśnie Lagavulin, założona w 1816 roku przez Johna Johnsona. Rok później tuż obok powstała destylarnia Ardmore (nie mylić z istniejącą do dziś, a założoną w 1898roku Ardmore w Highlands). W 1837 roku obydwie destylarnie zostały połączone. Destylarnia jeszcze kilka razy zmieniała właściciela, aż w 1867 przechodzi na własność firmy James Logan Mackie & Company. Nazwisko Mackie związało się na dobre z Lagavulin gdy w 1878 zatrudniono bratanka Jamesa Logana Mackie, Petera.
Kiedy w 1889 umiera J. L. Mackie, zarząd destylarni przechodzi w ręce Petera Mackie, który już w następnym roku tworzy markę White Horse i przystępuje do energicznej promocji whisky na rynkach eksportowych. Podstawowym składnikiem słodowym White Horse była Lagavulin.
Przez lata Peter Mackie, podobnie jak wcześniejsi właściciele Lagavulin, zajmował się również sprzedażą whisky pochodzącej z sąsiedniej destylarni, Laphroaig. W 1907 roku w Laphroaig postanowiono samodzielnie zająć się promocją swojego produktu i wymówiono Peterowi Mackie umowę agencyjną. Sprawa trafiła do sądu, Mackie sprawę przegrał, po czym nastąpił okres drobnych złośliwości, jak na przykład zablokowanie dostępu do ujęcia wody Laphroaig (podobno wystarczyła mała tama na potoku), aż wreszcie nasz bohater ukuł iście perfidny plan. Znając dobrze proces produkcji w Laphroaig, kształt i wielkość tamtejszych alembików i wszelkie inne szczegóły technologiczne, postanowił otworzyć replikę destylarni Laphroaig i sprzedając jej produkty doprowadzić do upadku prawdziwą Laphroaig. Tak właśnie w 1908 roku powstała destylarnia Malt Mill. Plan się nie powiódł, Laphroaig utrzymała się na rynku mimo działań Petera Mackie, ale Malt Mill funkcjonowała tuż obok Lagavulin przez ponad pół wieku. Zamknięta została w roku 1960, a w 1962 jej budynek zajęła rozbudowująca się Lagavulin. Dzisiejsze Visitor Centre destylarni Lagavulin mieści się właśnie w budynku zajmowanym niegdyś przez Malt Mill.
Destylarnia Malt Mill odżyła w świadomości wielbicieli whisky na chwilę przy okazji filmu Kena Loacha z 2012 roku pt. „Whisky dla aniołów”, gdzie beczka whisky z tej nieistniejącej już destylarni odegrała kluczową rolę w historii pewnego młodego człowieka z Glasgow. Film ze wszech miar godny polecenia tym wszystkim, którzy interesują się whisky, a jeszcze go nie widzieli.
Po śmierci Petera Mackie w 1924 roku, firma prowadząca Lagavulin zostaje przemianowana na White Horse Distillers, która w 1927 roku wchodzi w skład Distillers Company Limited. W 1952 w destylarni wybucha pożar, powodując poważne straty. W 1974 roku wstrzymana zostaje produkcja słodu jęczmiennego na terenie destylarni. Słód od tej pory sprowadzany jest ze słodowni działającej w pobliskiej Port Ellen.
W 1988 roku wspomniana na wstępie Lagavulin 16yo zostaje włączona w skład oryginalnego zestawu Classic Malts of Scotland. Przez dziesięć lat jest to jedyna oficjalna wersja whisky pochodzącej z Lagavulin. W 1998 na rynku pojawia się wersja Distillers Edition, dodatkowo leżakowana w beczkach po sherry Pedro Ximenez. Kiedy w pierwszej dekadzie XXI wieku okazało się, że popularność tutejszej 16-latki przekroczyła najśmielsze oczekiwania, a zapasy whisky wyprodukowanej w okresie pół-przestoju w latach osiemdziesiątych wkrótce mogą się wyczerpać, wypuszczono na rynek najpierw dwie nowe edycje w wersji cask strength – 12-letnią i 25-letnią. Rok 2006 przyniósł rynkowy debiut 30-latki z Lagavulin, a w następnym roku pojawiła się wersja 21yo i kolejna edycja 12yo cask strength. Ta ostatnia przez pewien czas traktowana była jako podstawowa wersja tutejszej whisky, do czasy gdy odbudowano zapasy, by wrócić do niczym nie zakłóconego butelkowania wersji 16yo. W ostatnich latach pojawiło się jeszcze szereg edycji limitowanych i specjalnych Lagavulin.
rok założenia: 1816
właściciel: Diageo
region: Islay
położenie: 55° 38’ 08” N 06° 07’ 36” W
status: aktywna
wydajność: 2.450.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 10 z modrzewia
alembiki: 4
źródło wody: Lochan Sholum
zwiedzanie: tak
położenie: 55° 38’ 08” N 06° 07’ 36” W
GPS: 55.635556, -6.126667
adres: Port Ellen, Islay, Argyll PA42 7DZ
tel. 01496 302749
Lagavulin
[la-ga-VU-lin]
Dla wielu osób wchodzących w świat szkockiej whisky słodowej w ostatniej dekadzie XX wieku, Lagavulin 16yo była nierzadko jedną z pierwszych iście wielkich whisky, od których zaczęła się nowa pasja. W oczach osoby, która niewiele wiedziała o single malts (a kto wówczas wiedział wiele?) Lagavulin 16yo była wyborem idealnym podczas lustrowania zawartości sklepów bezcłowych – po pierwsze, należała do serii Classic Malts of Scotland. Marketing robił swoje – jeśli ona taka klasyczna, to trzeba jej spróbować. Po drugie, wśród całej szóstki, Lagavulin była najstarsza – wybór więc był dość łatwy. Ci więcej, w zdecydowanej większości przypadków, był to wybór trafiony. Doskonale wyważone akcenty morskie, torfowe i dymne Lagavulin 16yo stanowią w gruncie rzeczy praprzyczynę obecnej popularności wszystkich whisky wytwarzanych na wyspie Islay, jak również torfowych trunków coraz częściej produkowanych w innych regionach Szkocji.
Choć może trudno sobie to wyobrazić, pod koniec XVIII wieku wokół niewielkiej zatoczki Lagavulin Bay kupionych było nawet dziesięć nielegalnych bimbrowni. Pierwszą legalną wytwórnią whisky była właśnie Lagavulin, założona w 1816 roku przez Johna Johnsona. Rok później tuż obok powstała destylarnia Ardmore (nie mylić z istniejącą do dziś, a założoną w 1898roku Ardmore w Highlands). W 1837 roku obydwie destylarnie zostały połączone. Destylarnia jeszcze kilka razy zmieniała właściciela, aż w 1867 przechodzi na własność firmy James Logan Mackie & Company. Nazwisko Mackie związało się na dobre z Lagavulin gdy w 1878 zatrudniono bratanka Jamesa Logana Mackie, Petera.
Kiedy w 1889 umiera J. L. Mackie, zarząd destylarni przechodzi w ręce Petera Mackie, który już w następnym roku tworzy markę White Horse i przystępuje do energicznej promocji whisky na rynkach eksportowych. Podstawowym składnikiem słodowym White Horse była Lagavulin.
Przez lata Peter Mackie, podobnie jak wcześniejsi właściciele Lagavulin, zajmował się również sprzedażą whisky pochodzącej z sąsiedniej destylarni, Laphroaig. W 1907 roku w Laphroaig postanowiono samodzielnie zająć się promocją swojego produktu i wymówiono Peterowi Mackie umowę agencyjną. Sprawa trafiła do sądu, Mackie sprawę przegrał, po czym nastąpił okres drobnych złośliwości, jak na przykład zablokowanie dostępu do ujęcia wody Laphroaig (podobno wystarczyła mała tama na potoku), aż wreszcie nasz bohater ukuł iście perfidny plan. Znając dobrze proces produkcji w Laphroaig, kształt i wielkość tamtejszych alembików i wszelkie inne szczegóły technologiczne, postanowił otworzyć replikę destylarni Laphroaig i sprzedając jej produkty doprowadzić do upadku prawdziwą Laphroaig. Tak właśnie w 1908 roku powstała destylarnia Malt Mill. Plan się nie powiódł, Laphroaig utrzymała się na rynku mimo działań Petera Mackie, ale Malt Mill funkcjonowała tuż obok Lagavulin przez ponad pół wieku. Zamknięta została w roku 1960, a w 1962 jej budynek zajęła rozbudowująca się Lagavulin. Dzisiejsze Visitor Centre destylarni Lagavulin mieści się właśnie w budynku zajmowanym niegdyś przez Malt Mill.
Destylarnia Malt Mill odżyła w świadomości wielbicieli whisky na chwilę przy okazji filmu Kena Loacha z 2012 roku pt. „Whisky dla aniołów”, gdzie beczka whisky z tej nieistniejącej już destylarni odegrała kluczową rolę w historii pewnego młodego człowieka z Glasgow. Film ze wszech miar godny polecenia tym wszystkim, którzy interesują się whisky, a jeszcze go nie widzieli.
Po śmierci Petera Mackie w 1924 roku, firma prowadząca Lagavulin zostaje przemianowana na White Horse Distillers, która w 1927 roku wchodzi w skład Distillers Company Limited. W 1952 w destylarni wybucha pożar, powodując poważne straty. W 1974 roku wstrzymana zostaje produkcja słodu jęczmiennego na terenie destylarni. Słód od tej pory sprowadzany jest ze słodowni działającej w pobliskiej Port Ellen.
W 1988 roku wspomniana na wstępie Lagavulin 16yo zostaje włączona w skład oryginalnego zestawu Classic Malts of Scotland. Przez dziesięć lat jest to jedyna oficjalna wersja whisky pochodzącej z Lagavulin. W 1998 na rynku pojawia się wersja Distillers Edition, dodatkowo leżakowana w beczkach po sherry Pedro Ximenez. Kiedy w pierwszej dekadzie XXI wieku okazało się, że popularność tutejszej 16-latki przekroczyła najśmielsze oczekiwania, a zapasy whisky wyprodukowanej w okresie pół-przestoju w latach osiemdziesiątych wkrótce mogą się wyczerpać, wypuszczono na rynek najpierw dwie nowe edycje w wersji cask strength – 12-letnią i 25-letnią. Rok 2006 przyniósł rynkowy debiut 30-latki z Lagavulin, a w następnym roku pojawiła się wersja 21yo i kolejna edycja 12yo cask strength. Ta ostatnia przez pewien czas traktowana była jako podstawowa wersja tutejszej whisky, do czasy gdy odbudowano zapasy, by wrócić do niczym nie zakłóconego butelkowania wersji 16yo. W ostatnich latach pojawiło się jeszcze szereg edycji limitowanych i specjalnych Lagavulin.
Pokaż więcej wpisów z
Październik 2015
