Czy masz ukończone 18 lat?
Wybierz swoją platformę
Glen Elgin
23/04/2016
Glen Elgin w pigułce:
rok założenia: 1898
właściciel: Diageo
region: Speyside
status: aktywna
wydajność: 2.700.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 6 z modrzewia
alembiki: 6
źródło wody: źródło Millbuies Spring
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 35’ 56” N 03° 16’ 39” W
GPS: 57.598889, -3.277500
adres: Longmorn, Morayshire IV30 8SL
tel. 01343 862100
Glen Elgin
[glen-EL-gin]
Założenie destylarni Glen Elgin i jej uruchomienie dość niefortunnie zbiegło się w czasie z kryzysem wywołanym przez firmę braci Pattison – tuż po złotych dla szkockiej whisky latach przyszedł niespodziewany krach, i właśnie wtedy działalność rozpoczynała nowa destylarnia położona kilka kilometrów od Elgin, przy drodze wiodącej do Rothes i dalej do Aberlour.
Glen Elgin założona została w 1898 roku przez byłego menedżera Glenfarclas Williama Simpsona i bankiera Jamesa Carle. W związku z nagłymi zawirowaniami na rynku whisky, produkcja ruszyła dopiero w maju 1900 roku. Jeszcze w tym samym roku, pięć miesięcy później, została wstrzymana. Pojawiają się również problemy z zaopatrzeniem w wodę – z tego samego źródła korzysta położona nieco dalej na południe Coleburn. Destylarnia zostaje zlicytowana i za kwotę 4 tysięcy funtów kupuje ją firma Glen Elgin-Glenlivet Distillery Co., jednak produkcja whisky nie zostaje wznowiona. To nastąpi dopiero pięć lat później, gdy w 1906 roku destylarnię kupi producent wina, firma J. J. Blanche & Co. Swoją drogą, kwota 4 tysięcy funtów, którą założyciele otrzymali posprzedażny destylarni oznaczała w gruncie rzeczy poważne straty. Źródła podają, że w budowę zakładu zainwestowano 13 tysięcy.
Historia początków Glen Elgin – poza kryzysem wywołanym przez braci Pattisonów i problemami z zaopatrzeniem w wodę – stanowi świetną ilustrację znaczenia, jakie w rozwoju przemysłu gorzelnianego w Szkocji odegrał rozwój kolei. Kolej wówczas stanowiła jedyny – poza morskim, gdzie był on dostępny – środek transportu na większą skalę zarówno surowców, jak i produktów. W chwili rozpoczęcia budowy Glen Elgin planowana była również budowa odnogi linii kolejowej, która miała przebiegać obok destylarni. Plany te nigdy się nie zmaterializowały, co tylko przyczyniło się do pomnożenia problemów z rozruchem Glen Elgin.
Glen Elgin zostaje wystawiona na sprzedaż ponownie w 1929, po śmierci J. J. Blanche, a w następnym roku kupuje ją Scottish Malt Distillers. Właścicielem licencji na produkcję whisky staje się wówczas White Horse Distillers. Ta zmiana właściciela stanowi już prostą drogę do tego, by trafić do portfolio współczesnego Diageo. Oznacza też w miarę niezakłóconą działalność przez kolejne dziesięciolecia.
W 1964 zapotrzebowanie na whisky produkowaną w Glen Elgin jest tak ogromne, że konieczna okazuje się rozbudowa. Liczba alembików zostaje powiększona z dwóch od razu do sześciu. Żywotność miedzianych alembików to około 25-30 lat, w związku z czym w 1992 roku znowu trzeba zamknąć destylarnię i dokonać renowacji, w tym wymiany zużytych alembików. Przestój trwa trzy lata, i produkcja zostaje wznowiona w 1995.
Podobnie jak wiele innych destylarni w Speyside, Glen Elgin produkuje przede wszystkim whisky na potrzeby blendów, w tym marki White Horse, nie dziwi więc fakt, że do końca XX wieku na rynku nie było ani jednej oficjalnej edycji single malt whisky produkowanej w Glen Elgin. Dopiero w roku 2001 debiutuje jej pierwsza edycja – 12-letnia single malt wchodząca w skład serii Flora & Fauna, firmowanej przez Diageo. Rok później edycja ta zostaje zastąpiona przez inną 12-latkę, wchodzącą w skład serii Hidden Malts. Od tamtej pory na rynku pojawiło się kilka innych edycji rocznikowych i o określonym wieku, w tym w ramach serii Special Releases. W 2005 roku whisky z Glen Elgin dołącza do grupy Classic Malts, tej samej, która pojawiła się na rynku pod koniec lat osiemdziesiątych i początkowo obejmowała tylko whisky z sześciu destylarni – Dalwhinnie, Oban, Lagavulin, Talisker, Cragganmore i Glenkinchie.
rok założenia: 1898
właściciel: Diageo
region: Speyside
status: aktywna
wydajność: 2.700.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 6 z modrzewia
alembiki: 6
źródło wody: źródło Millbuies Spring
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 35’ 56” N 03° 16’ 39” W
GPS: 57.598889, -3.277500
adres: Longmorn, Morayshire IV30 8SL
tel. 01343 862100
Glen Elgin
[glen-EL-gin]
Założenie destylarni Glen Elgin i jej uruchomienie dość niefortunnie zbiegło się w czasie z kryzysem wywołanym przez firmę braci Pattison – tuż po złotych dla szkockiej whisky latach przyszedł niespodziewany krach, i właśnie wtedy działalność rozpoczynała nowa destylarnia położona kilka kilometrów od Elgin, przy drodze wiodącej do Rothes i dalej do Aberlour.
Glen Elgin założona została w 1898 roku przez byłego menedżera Glenfarclas Williama Simpsona i bankiera Jamesa Carle. W związku z nagłymi zawirowaniami na rynku whisky, produkcja ruszyła dopiero w maju 1900 roku. Jeszcze w tym samym roku, pięć miesięcy później, została wstrzymana. Pojawiają się również problemy z zaopatrzeniem w wodę – z tego samego źródła korzysta położona nieco dalej na południe Coleburn. Destylarnia zostaje zlicytowana i za kwotę 4 tysięcy funtów kupuje ją firma Glen Elgin-Glenlivet Distillery Co., jednak produkcja whisky nie zostaje wznowiona. To nastąpi dopiero pięć lat później, gdy w 1906 roku destylarnię kupi producent wina, firma J. J. Blanche & Co. Swoją drogą, kwota 4 tysięcy funtów, którą założyciele otrzymali posprzedażny destylarni oznaczała w gruncie rzeczy poważne straty. Źródła podają, że w budowę zakładu zainwestowano 13 tysięcy.
Historia początków Glen Elgin – poza kryzysem wywołanym przez braci Pattisonów i problemami z zaopatrzeniem w wodę – stanowi świetną ilustrację znaczenia, jakie w rozwoju przemysłu gorzelnianego w Szkocji odegrał rozwój kolei. Kolej wówczas stanowiła jedyny – poza morskim, gdzie był on dostępny – środek transportu na większą skalę zarówno surowców, jak i produktów. W chwili rozpoczęcia budowy Glen Elgin planowana była również budowa odnogi linii kolejowej, która miała przebiegać obok destylarni. Plany te nigdy się nie zmaterializowały, co tylko przyczyniło się do pomnożenia problemów z rozruchem Glen Elgin.
Glen Elgin zostaje wystawiona na sprzedaż ponownie w 1929, po śmierci J. J. Blanche, a w następnym roku kupuje ją Scottish Malt Distillers. Właścicielem licencji na produkcję whisky staje się wówczas White Horse Distillers. Ta zmiana właściciela stanowi już prostą drogę do tego, by trafić do portfolio współczesnego Diageo. Oznacza też w miarę niezakłóconą działalność przez kolejne dziesięciolecia.
W 1964 zapotrzebowanie na whisky produkowaną w Glen Elgin jest tak ogromne, że konieczna okazuje się rozbudowa. Liczba alembików zostaje powiększona z dwóch od razu do sześciu. Żywotność miedzianych alembików to około 25-30 lat, w związku z czym w 1992 roku znowu trzeba zamknąć destylarnię i dokonać renowacji, w tym wymiany zużytych alembików. Przestój trwa trzy lata, i produkcja zostaje wznowiona w 1995.
Podobnie jak wiele innych destylarni w Speyside, Glen Elgin produkuje przede wszystkim whisky na potrzeby blendów, w tym marki White Horse, nie dziwi więc fakt, że do końca XX wieku na rynku nie było ani jednej oficjalnej edycji single malt whisky produkowanej w Glen Elgin. Dopiero w roku 2001 debiutuje jej pierwsza edycja – 12-letnia single malt wchodząca w skład serii Flora & Fauna, firmowanej przez Diageo. Rok później edycja ta zostaje zastąpiona przez inną 12-latkę, wchodzącą w skład serii Hidden Malts. Od tamtej pory na rynku pojawiło się kilka innych edycji rocznikowych i o określonym wieku, w tym w ramach serii Special Releases. W 2005 roku whisky z Glen Elgin dołącza do grupy Classic Malts, tej samej, która pojawiła się na rynku pod koniec lat osiemdziesiątych i początkowo obejmowała tylko whisky z sześciu destylarni – Dalwhinnie, Oban, Lagavulin, Talisker, Cragganmore i Glenkinchie.
Pokaż więcej wpisów z
Kwiecień 2016
