Convalmore
07/07/2016
Convalmore w pigułce:
rok założenia: 1893 (zamknięta w 1985)
właściciel: William Grant & Sons
region: Speyside
status: zamknięta
wydajność: -
kadzie fermentacyjne: -
alembiki: 4
źródło wody: -
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 27’ 42” N 03° 07’ 58” W
GPS: 57.461667, -3.132778
Convalmore
[kon-vel-MOR]
Kolejna destylarnia wybudowana pod koniec XIX wieku i zamknięta w latach osiemdziesiątych – podobnie jak Glenlochy, Dallas Dhu, Coleburn i co najmniej kilka innych. Budynki Convalmore łatwo zauważyć z drogi wiodącej z Craigellachie do Dufftown, po lewej stronie, tuż przed wjazdem do miasteczka, dosłownie przez płot z kompleksem Glenfiddich/Balvenie/Kininvie. Od 1990 roku budynki Convalmore należą do William Grant & Sons, a jej magazyny wykorzystywane są do dojrzewania whisky wytwarzanej po sąsiedzku.
Zbudowana w 1893 roku i uruchomiona 2 lutym następnego roku, Convalmore była czwartą z siedmiu destylarni, którymi niegdyś chlubiło się Dufftown. Lokalne powiedzenie bez zbędnej pokory porównywało Dufftown do Rzymu – o ile ten drugi zbudowany został na siedmiu wzgórzach, o tyle Dufftown opiera się na siedmiu destylarniach (Rome was built on seven hills, Dufftown stands on seven stills). Po zamknięciu Convalmore i wyburzeniu Pittyvaich, nawet dorzucenie do stawki Kininvie kończy wszelkie kalkulacje na szóstce (Glenfiddich, Balvenie, Kininvie, Glendullan, Mortlach, Dufftown).
W 1909 roku destylarnia ucierpiała wskutek pożaru, jednak po remoncie wróciła do produkcji whisky już rok później. Została wówczas wyposażona – oprócz tradycyjnej pary alembików – w kolumnę rektyfikacyjną przystosowaną do produkcji whisky słodowej. Działała ona w Convalmore tylko przez pięć lat i nie zachowały się żadne rysunki czy opisy tego urządzenia. Gorzelnia była wówczas własnością Jamesa Buchanana, znanego blendera, który wsławił się głównie whisky mieszaną Black & White, której słodowy trzon stanowiła whisky wytwarzana w Convalmore. W 1925 roku zakład został sprzedany Distillers Company Limited (DCL), jednej z firm, które później utworzyły współczesne Diageo. Marka Convalmore do dziś należy do Diageo, mimo że budynki destylarni są własnością William Grant & Sons.
W roku 1964 destylarnia została rozbudowana, a liczba alembików zwiększona z dwóch do czterech, a w latach siedemdziesiątych dokonano kolejnych inwestycji na terenie zakładu. Nie zmieniło to faktu, że w 1985 roku kolejne inwestycje w Convalmore okazały się nieopłacalne i gorzelnię zamknięto.
Whisky produkowana w Convalmore nigdy nie była przeznaczona do sprzedaży jako single malt, a stanowić miała tylko surowiec do produkcji blendów. W związku z tym, właściciel marki nigdy nie wypuścił na rynek wersji oficjalnej, a jedynie kilka edycji w ramach serii Rare Malts, a w ostatnich latach Special Releases. Naturalnie, na rynku pojawiły się również, choć niezbyt licznie, edycje firmowane przez niezależnych dystrybutorów.
rok założenia: 1893 (zamknięta w 1985)
właściciel: William Grant & Sons
region: Speyside
status: zamknięta
wydajność: -
kadzie fermentacyjne: -
alembiki: 4
źródło wody: -
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 27’ 42” N 03° 07’ 58” W
GPS: 57.461667, -3.132778
Convalmore
[kon-vel-MOR]
Kolejna destylarnia wybudowana pod koniec XIX wieku i zamknięta w latach osiemdziesiątych – podobnie jak Glenlochy, Dallas Dhu, Coleburn i co najmniej kilka innych. Budynki Convalmore łatwo zauważyć z drogi wiodącej z Craigellachie do Dufftown, po lewej stronie, tuż przed wjazdem do miasteczka, dosłownie przez płot z kompleksem Glenfiddich/Balvenie/Kininvie. Od 1990 roku budynki Convalmore należą do William Grant & Sons, a jej magazyny wykorzystywane są do dojrzewania whisky wytwarzanej po sąsiedzku.
Zbudowana w 1893 roku i uruchomiona 2 lutym następnego roku, Convalmore była czwartą z siedmiu destylarni, którymi niegdyś chlubiło się Dufftown. Lokalne powiedzenie bez zbędnej pokory porównywało Dufftown do Rzymu – o ile ten drugi zbudowany został na siedmiu wzgórzach, o tyle Dufftown opiera się na siedmiu destylarniach (Rome was built on seven hills, Dufftown stands on seven stills). Po zamknięciu Convalmore i wyburzeniu Pittyvaich, nawet dorzucenie do stawki Kininvie kończy wszelkie kalkulacje na szóstce (Glenfiddich, Balvenie, Kininvie, Glendullan, Mortlach, Dufftown).
W 1909 roku destylarnia ucierpiała wskutek pożaru, jednak po remoncie wróciła do produkcji whisky już rok później. Została wówczas wyposażona – oprócz tradycyjnej pary alembików – w kolumnę rektyfikacyjną przystosowaną do produkcji whisky słodowej. Działała ona w Convalmore tylko przez pięć lat i nie zachowały się żadne rysunki czy opisy tego urządzenia. Gorzelnia była wówczas własnością Jamesa Buchanana, znanego blendera, który wsławił się głównie whisky mieszaną Black & White, której słodowy trzon stanowiła whisky wytwarzana w Convalmore. W 1925 roku zakład został sprzedany Distillers Company Limited (DCL), jednej z firm, które później utworzyły współczesne Diageo. Marka Convalmore do dziś należy do Diageo, mimo że budynki destylarni są własnością William Grant & Sons.
W roku 1964 destylarnia została rozbudowana, a liczba alembików zwiększona z dwóch do czterech, a w latach siedemdziesiątych dokonano kolejnych inwestycji na terenie zakładu. Nie zmieniło to faktu, że w 1985 roku kolejne inwestycje w Convalmore okazały się nieopłacalne i gorzelnię zamknięto.
Whisky produkowana w Convalmore nigdy nie była przeznaczona do sprzedaży jako single malt, a stanowić miała tylko surowiec do produkcji blendów. W związku z tym, właściciel marki nigdy nie wypuścił na rynek wersji oficjalnej, a jedynie kilka edycji w ramach serii Rare Malts, a w ostatnich latach Special Releases. Naturalnie, na rynku pojawiły się również, choć niezbyt licznie, edycje firmowane przez niezależnych dystrybutorów.
Pokaż więcej wpisów z
Lipiec 2016
