Bowmore
10/08/2016
Bowmore w pigułce:
rok założenia: 1779
właściciel: Morrison Bowmore Distillers (Suntory)
region: Islay
status: aktywna
wydajność: 2.000.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 6 z daglezji
alembiki: 4
źródło wody: rzeka Laggan
zwiedzanie: tak
położenie: 55° 45’ 25” N 06° 17’ 23” W
GPS: 55.756944, -6.289722
adres: School Street, Bowmore, Islay, Argyll PA43 7GS
tel. 01496 810441
Bowmore
[bou-MOR]
Rok założenia destylarni, prezentowany dumnie na etykietach pochodzącej stąd whisky to 1779. Usytuowana nad zatoką Loch Indaal na wyspie Islay destylarnia, nosząca nazwę miasteczka będącego swego rodzaju stolicą wyspy, jest jednym z najstarszych zakładów produkujących whisky w Szkocji. Stąd pochodzi bodaj najbardziej legendarna i pożądana przez koneserów Black Bowmore, whisky z 1964 roku, butelkowana w 1993 (późniejsze edycje Black Bowmore ukazały się w 1995 i 1996, a także w 2007 roku).
O ile podana na wstępie data założenia destylarni bywa czasami kwestionowana, nie ulega wątpliwości, że w Bowmore produkowano whisky w 1816, kiedy to o licencję gorzelniczą wystąpił ówczesny właściciel zakładu, niejaki John Simpson. Na przestrzeni XIX i pierwszej połowy XX wieku prawa własności gorzelni Bowmore kilkakrotnie przechodziły z rąk do rąk, do czasu gdy w 1963 roku destylarnię za kwotę 117 tysięcy funtów kupił Stanley P. Morrison i utworzył spółkę Morrison Bowmore Distillers Ltd. W 1989 30% udziałów w spółce kupuje japoński koncern Suntory, a w 1994 Japończycy całkowicie przejmują Morrison Bowmore. W 2014 roku Suntory przejmuje Beam Inc., co oznacza, że w rękach tego samego koncernu znajdują się obecnie dwie legendarne destylarnie z Islay – Bowmore i Laphroaig. W annałach firmy odnotowano również rok 1941, kiedy to rodzina królewska zamówiła w Bowmore beczkę whisky.
Bowmore jest jedną z niewielu szkockich destylarni whisky, które w dalszym ciągu prowadzą swoje własne słodownie. Ze względu na ograniczoną wydajność tych tradycyjnych podłóg do słodowania (w Bowmore funkcjonują trzy) i bezprecedensowo wielką skalę produkcji whisky, wytworzony własnym sumptem słód nigdy nie zaspokaja nawet połowy potrzeb destylarni, część słodu musi być sprowadza z wyspecjalizowanych słodowni. W przypadku Bowmore, słód powstający na miejscu zaspokaja 30% potrzeb zakładu. Zarówno własny, jak i sprowadzany z zewnątrz słód przygotowywane są tak, by zawierały 25 ppm fenoli pochodzenia torfowego, co wpływa na wyraźnie torfowy charakter produkowanej tutaj whisky, jednak daleko Bowmore do torfowych potworów na miarę Ardbeg, czy niektórych edycji Bruichladdich (Octomore). Słód z obydwu źródeł mieszany jest zawsze przed zmieleniem i zacieraniem.
Whisky wytwarzana w Bowmore leżakuje w dwóch tradycyjnych magazynach typu dunnage i jednym nieco bardziej nowoczesnym, gdzie beczki składowane są na wielu poziomach. Najbardziej bodaj znanym budynkiem na terenie destylarni jest najstarszy magazyn, znajdujący się tuż nad brzegiem morza magazyn zwany No. 1 Vaults, budynek pochodzący z XVIII wieku, najstarszy magazyn do dojrzewania whisky w Szkocji. To w nim, na klepisku znajdującym się poniżej poziomu morza, dojrzewały najcenniejsze i najbardziej legendarne edycje whisky, na czele z Black Bowmore. Część destylatu opuszcza wyspę w cysternach i poddawana jest maturacji w dębowych beczkach w należących do koncernu magazynach znajdujących się na stałym lądzie.
Przełom stuleci przynosi w Bowmore intensywne eksperymentowanie z edycjami whisky dogrzewanej dodatkowo w różnego rodzaju beczkach po innych trunkach. Zaczęło się od Bowmore 15yo Darkest, finiszowanej w beczkach po sherry oloroso, wypuszczonej na rynek w 1999 roku. Rok i dwa lata później, odpowiednio, ukazały się Bowmore Dusk (finiszowana w beczkach po winie bordeaux) i Bowmore Dawn (z beczek po porto). Kolejne lata to prawdziwy zalew różnorodnych wersji whisky wytwarzanych w Bowmore – zarówno finiszowanych w różnego rodzaju beczkach, jak i rocznikowych, NAS, limitowanych edycji, itp. W 2015 roku na rynku pojawiła się kolejna edycja Devil’s Cask, Tempest, a także wersja Bowmore finiszowana w beczkach z japońskiego dębu, Mizunara Cask Finish. Na rynku travel retail (głównie sklepy na lotniskach i promach) dostępne są wersje bez deklaracji wieku Springtide (z beczek po sherry oloroso), Black Rock (głównie z beczek po sherry), Gold Reef (z beczek po burbonie), a także 17-letnia White Sands.
rok założenia: 1779
właściciel: Morrison Bowmore Distillers (Suntory)
region: Islay
status: aktywna
wydajność: 2.000.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 6 z daglezji
alembiki: 4
źródło wody: rzeka Laggan
zwiedzanie: tak
położenie: 55° 45’ 25” N 06° 17’ 23” W
GPS: 55.756944, -6.289722
adres: School Street, Bowmore, Islay, Argyll PA43 7GS
tel. 01496 810441
Bowmore
[bou-MOR]
Rok założenia destylarni, prezentowany dumnie na etykietach pochodzącej stąd whisky to 1779. Usytuowana nad zatoką Loch Indaal na wyspie Islay destylarnia, nosząca nazwę miasteczka będącego swego rodzaju stolicą wyspy, jest jednym z najstarszych zakładów produkujących whisky w Szkocji. Stąd pochodzi bodaj najbardziej legendarna i pożądana przez koneserów Black Bowmore, whisky z 1964 roku, butelkowana w 1993 (późniejsze edycje Black Bowmore ukazały się w 1995 i 1996, a także w 2007 roku).
O ile podana na wstępie data założenia destylarni bywa czasami kwestionowana, nie ulega wątpliwości, że w Bowmore produkowano whisky w 1816, kiedy to o licencję gorzelniczą wystąpił ówczesny właściciel zakładu, niejaki John Simpson. Na przestrzeni XIX i pierwszej połowy XX wieku prawa własności gorzelni Bowmore kilkakrotnie przechodziły z rąk do rąk, do czasu gdy w 1963 roku destylarnię za kwotę 117 tysięcy funtów kupił Stanley P. Morrison i utworzył spółkę Morrison Bowmore Distillers Ltd. W 1989 30% udziałów w spółce kupuje japoński koncern Suntory, a w 1994 Japończycy całkowicie przejmują Morrison Bowmore. W 2014 roku Suntory przejmuje Beam Inc., co oznacza, że w rękach tego samego koncernu znajdują się obecnie dwie legendarne destylarnie z Islay – Bowmore i Laphroaig. W annałach firmy odnotowano również rok 1941, kiedy to rodzina królewska zamówiła w Bowmore beczkę whisky.
Bowmore jest jedną z niewielu szkockich destylarni whisky, które w dalszym ciągu prowadzą swoje własne słodownie. Ze względu na ograniczoną wydajność tych tradycyjnych podłóg do słodowania (w Bowmore funkcjonują trzy) i bezprecedensowo wielką skalę produkcji whisky, wytworzony własnym sumptem słód nigdy nie zaspokaja nawet połowy potrzeb destylarni, część słodu musi być sprowadza z wyspecjalizowanych słodowni. W przypadku Bowmore, słód powstający na miejscu zaspokaja 30% potrzeb zakładu. Zarówno własny, jak i sprowadzany z zewnątrz słód przygotowywane są tak, by zawierały 25 ppm fenoli pochodzenia torfowego, co wpływa na wyraźnie torfowy charakter produkowanej tutaj whisky, jednak daleko Bowmore do torfowych potworów na miarę Ardbeg, czy niektórych edycji Bruichladdich (Octomore). Słód z obydwu źródeł mieszany jest zawsze przed zmieleniem i zacieraniem.
Whisky wytwarzana w Bowmore leżakuje w dwóch tradycyjnych magazynach typu dunnage i jednym nieco bardziej nowoczesnym, gdzie beczki składowane są na wielu poziomach. Najbardziej bodaj znanym budynkiem na terenie destylarni jest najstarszy magazyn, znajdujący się tuż nad brzegiem morza magazyn zwany No. 1 Vaults, budynek pochodzący z XVIII wieku, najstarszy magazyn do dojrzewania whisky w Szkocji. To w nim, na klepisku znajdującym się poniżej poziomu morza, dojrzewały najcenniejsze i najbardziej legendarne edycje whisky, na czele z Black Bowmore. Część destylatu opuszcza wyspę w cysternach i poddawana jest maturacji w dębowych beczkach w należących do koncernu magazynach znajdujących się na stałym lądzie.
Przełom stuleci przynosi w Bowmore intensywne eksperymentowanie z edycjami whisky dogrzewanej dodatkowo w różnego rodzaju beczkach po innych trunkach. Zaczęło się od Bowmore 15yo Darkest, finiszowanej w beczkach po sherry oloroso, wypuszczonej na rynek w 1999 roku. Rok i dwa lata później, odpowiednio, ukazały się Bowmore Dusk (finiszowana w beczkach po winie bordeaux) i Bowmore Dawn (z beczek po porto). Kolejne lata to prawdziwy zalew różnorodnych wersji whisky wytwarzanych w Bowmore – zarówno finiszowanych w różnego rodzaju beczkach, jak i rocznikowych, NAS, limitowanych edycji, itp. W 2015 roku na rynku pojawiła się kolejna edycja Devil’s Cask, Tempest, a także wersja Bowmore finiszowana w beczkach z japońskiego dębu, Mizunara Cask Finish. Na rynku travel retail (głównie sklepy na lotniskach i promach) dostępne są wersje bez deklaracji wieku Springtide (z beczek po sherry oloroso), Black Rock (głównie z beczek po sherry), Gold Reef (z beczek po burbonie), a także 17-letnia White Sands.
Pokaż więcej wpisów z
Sierpień 2016
