Benromach
23/08/2016
Benromach w pigułce:
rok założenia: 1898 (produkcja od 1900)
właściciel: Gordon & MacPhail
region: Speyside
status: aktywna
wydajność: 700.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 4 z modrzewia
alembiki: 2
źródło wody: źródła Chapelton Springs
zwiedzanie: tak
położenie: 57° 36’ 48” N 03° 37’ 13” W
GPS: 57.613333, -3.620278
adres: Inverness Road, Forres, Morayshire IV36 3EB
tel. 01309 675968
Benromach
[ben-ROU-mak]
Jedna z wielu szkockich destylarni zbudowanych na fali ogromnego zapotrzebowania na whisky pod koniec XIX wieku, zawdzięczających w dużej mierze swe istnienie pladze mszycy filoksera winiec we francuskich winnicach. Założona została w 1898 roku, jednak oficjalnie otwarta i uruchomiona dopiero w 1900. Przez kolejne pół wieku Benromach była to zamykana, to otwierana ponownie, równie często przechodząc z rąk jednych właścicieli do rąk drugich.
W 1953 roku destylarnia została sprzedana Distillers Company Limited (późniejsze Diageo), w której rękach przeżyła najdłuższy okres niczym nie zakłóconej działalności. Nowy właściciel doprowadził do gruntownego remontu zakładu w 1966 roku, a w 1968 zlikwidował słodownię. Minęło dokładnie trzydzieści lat od chwili przejęcia destylarni, gdy produkcja została w niej ponownie wstrzymana. Było to w roku 1983 i stan ten utrzymał się przez całą dekadę. Przez dziesięć lat z alembików Benromach nie popłynęła ani jedna kropla alkoholu, a destylarnia stanowiła swego rodzaju źródło części zamiennych na potrzeby innych wytwórni whisky należących do Diageo. Kiedy wreszcie na horyzoncie pojawił się potencjalny nabywca zakładu, okazało się, że na sprzedaż są w gruncie rzeczy jedynie mury zakładu.
Do transakcji doszło w 1993 roku, a owym nabywcą była znana firma zajmująca się niezależną dystrybucją whisky, Gordon & MacPhail z odległego o 20 km Elgin. Był to okres, kiedy dla wielu niezależnych bottlerów jasne wydawało się, że przychodzą dla nich ciężkie czasy – wykreowana wszak przez nich praktyka butelkowania whisky w limitowanych edycjach, w postaci single cask, bez rozcieńczania, bez filtrowania, czy poprawiania barwy za pomocą dodatku karmelu – coraz częściej zaczęła być zawłaszczana przez bezpośrednich właścicieli destylarni. Groziło to pojawieniem się coraz większych trudności w zdobywaniu ciekawych, godnych zainteresowania i poszukiwanych przez koneserów beczek whisky na potrzeby własnej działalności. Rozwiązaniem wydawało się zdobycie swojej własnej wytwórni whisky. Podobne ruchy wykonało Signatory kupując destylarnię Edradour, czy Murray McDavid, stając się właścicielem destylarni Bruichladdich na wyspie Islay, nie wspominając o Cadenhead’s, które niemal od zawsze związana jest z destylarnią Springbank, a teraz i Glengyle. Gordon & MacPhail, właściciel jednego z najbardziej znanych specjalistycznych sklepów z whisky w Elgin, a także imponujących zasobów tego trunku, leżakujących w beczkach we własnych magazynach firmy.
Kiedy Gordon & MacPhail stało się właścicielem Benromach, oczywistym było, że destylarnię trzeba jeśli nie wybudować od nowa, to na pewno wyposażyć niemal od zera. Spośród oryginalnych sprzętów ostał się tylko młyn do mielenia słodu oraz zbiornik na destylat (spirit receiver). Wszystko inne – od kadzi zaciernej, przez płuczki fermentacyjne, wszelkiego rodzaju zbiorniki, chłodnice, skraplacze, kilometry rur i rurek, do alembików – trzeba było zmontować na nowo. Proces ten zabrał całe pięć lat, a pierwsze krople destylatu popłynęły z tutejszych alembików dopiero w 1998 roku. Co ciekawe, zamontowano tu alembiki o podobnym kształcie, co oryginalne, jednak o mniejszej pojemności. Nie przeszkodziło to jednak otrzymać zbliżonego charakteru destylatu. W 1999 roku otwarto tu Visitor Centre.
W związku z tym, że destylarnia stała odłogiem przez całe dziesięć lat, nowy właściciel stanął przed poważnym problemem jeśli chodzi o standardową, oficjalną wersję whisky z Benromach. Posiadane zapasy były zbyt stare, a co za tym idzie, zbyt cenne, by nadawały się do skomponowania z nich wersji podstawowej. I tak, Benromach Traditional, pierwsza oficjalna wersja nowego właściciela, bez deklaracji wieku (NAS), pojawiła się na rynku dopiero w 2004 roku. Zestawiona ona została w całości z destylatów odpędzonych już pod szyldem Gordon & MacPhail, a do jej zestawienia użyto whisky około pięcioletnich.
Idąc za popularnością wysokotorfowych whisky z Islay, podobnie jak w kilku innych destylarniach w Speyside (np. BenRiach) w Benromach zaczęto od czasu do czasu pędzić whisky z wykorzystaniem słodu o wysokiej zawartości fenoli, w odróżnieniu od normalnego dla destylarni poziomu 12 ppm. Pierwszym efektem tych działań była wypuszczona na rynek w 2007 roku Benromach Peat Smoke (67 ppm). Od tamtego czasu whisky ta ukazuje się regularnie w ograniczonych ilościach. W 2009 roku wreszcie na rynku mogła ukazać się pierwsza oficjalna wersja Benromach o określonym wieku – zadebiutowała wówczas Benromach 10yo, mająca stać się okrętem flagowym destylarni, podstawową oficjalną wersją wytwarzanej tu whisky.
[Zdjęcie: visitscotland.com]
rok założenia: 1898 (produkcja od 1900)
właściciel: Gordon & MacPhail
region: Speyside
status: aktywna
wydajność: 700.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 4 z modrzewia
alembiki: 2
źródło wody: źródła Chapelton Springs
zwiedzanie: tak
położenie: 57° 36’ 48” N 03° 37’ 13” W
GPS: 57.613333, -3.620278
adres: Inverness Road, Forres, Morayshire IV36 3EB
tel. 01309 675968
Benromach
[ben-ROU-mak]
Jedna z wielu szkockich destylarni zbudowanych na fali ogromnego zapotrzebowania na whisky pod koniec XIX wieku, zawdzięczających w dużej mierze swe istnienie pladze mszycy filoksera winiec we francuskich winnicach. Założona została w 1898 roku, jednak oficjalnie otwarta i uruchomiona dopiero w 1900. Przez kolejne pół wieku Benromach była to zamykana, to otwierana ponownie, równie często przechodząc z rąk jednych właścicieli do rąk drugich.
W 1953 roku destylarnia została sprzedana Distillers Company Limited (późniejsze Diageo), w której rękach przeżyła najdłuższy okres niczym nie zakłóconej działalności. Nowy właściciel doprowadził do gruntownego remontu zakładu w 1966 roku, a w 1968 zlikwidował słodownię. Minęło dokładnie trzydzieści lat od chwili przejęcia destylarni, gdy produkcja została w niej ponownie wstrzymana. Było to w roku 1983 i stan ten utrzymał się przez całą dekadę. Przez dziesięć lat z alembików Benromach nie popłynęła ani jedna kropla alkoholu, a destylarnia stanowiła swego rodzaju źródło części zamiennych na potrzeby innych wytwórni whisky należących do Diageo. Kiedy wreszcie na horyzoncie pojawił się potencjalny nabywca zakładu, okazało się, że na sprzedaż są w gruncie rzeczy jedynie mury zakładu.
Do transakcji doszło w 1993 roku, a owym nabywcą była znana firma zajmująca się niezależną dystrybucją whisky, Gordon & MacPhail z odległego o 20 km Elgin. Był to okres, kiedy dla wielu niezależnych bottlerów jasne wydawało się, że przychodzą dla nich ciężkie czasy – wykreowana wszak przez nich praktyka butelkowania whisky w limitowanych edycjach, w postaci single cask, bez rozcieńczania, bez filtrowania, czy poprawiania barwy za pomocą dodatku karmelu – coraz częściej zaczęła być zawłaszczana przez bezpośrednich właścicieli destylarni. Groziło to pojawieniem się coraz większych trudności w zdobywaniu ciekawych, godnych zainteresowania i poszukiwanych przez koneserów beczek whisky na potrzeby własnej działalności. Rozwiązaniem wydawało się zdobycie swojej własnej wytwórni whisky. Podobne ruchy wykonało Signatory kupując destylarnię Edradour, czy Murray McDavid, stając się właścicielem destylarni Bruichladdich na wyspie Islay, nie wspominając o Cadenhead’s, które niemal od zawsze związana jest z destylarnią Springbank, a teraz i Glengyle. Gordon & MacPhail, właściciel jednego z najbardziej znanych specjalistycznych sklepów z whisky w Elgin, a także imponujących zasobów tego trunku, leżakujących w beczkach we własnych magazynach firmy.
Kiedy Gordon & MacPhail stało się właścicielem Benromach, oczywistym było, że destylarnię trzeba jeśli nie wybudować od nowa, to na pewno wyposażyć niemal od zera. Spośród oryginalnych sprzętów ostał się tylko młyn do mielenia słodu oraz zbiornik na destylat (spirit receiver). Wszystko inne – od kadzi zaciernej, przez płuczki fermentacyjne, wszelkiego rodzaju zbiorniki, chłodnice, skraplacze, kilometry rur i rurek, do alembików – trzeba było zmontować na nowo. Proces ten zabrał całe pięć lat, a pierwsze krople destylatu popłynęły z tutejszych alembików dopiero w 1998 roku. Co ciekawe, zamontowano tu alembiki o podobnym kształcie, co oryginalne, jednak o mniejszej pojemności. Nie przeszkodziło to jednak otrzymać zbliżonego charakteru destylatu. W 1999 roku otwarto tu Visitor Centre.
W związku z tym, że destylarnia stała odłogiem przez całe dziesięć lat, nowy właściciel stanął przed poważnym problemem jeśli chodzi o standardową, oficjalną wersję whisky z Benromach. Posiadane zapasy były zbyt stare, a co za tym idzie, zbyt cenne, by nadawały się do skomponowania z nich wersji podstawowej. I tak, Benromach Traditional, pierwsza oficjalna wersja nowego właściciela, bez deklaracji wieku (NAS), pojawiła się na rynku dopiero w 2004 roku. Zestawiona ona została w całości z destylatów odpędzonych już pod szyldem Gordon & MacPhail, a do jej zestawienia użyto whisky około pięcioletnich.
Idąc za popularnością wysokotorfowych whisky z Islay, podobnie jak w kilku innych destylarniach w Speyside (np. BenRiach) w Benromach zaczęto od czasu do czasu pędzić whisky z wykorzystaniem słodu o wysokiej zawartości fenoli, w odróżnieniu od normalnego dla destylarni poziomu 12 ppm. Pierwszym efektem tych działań była wypuszczona na rynek w 2007 roku Benromach Peat Smoke (67 ppm). Od tamtego czasu whisky ta ukazuje się regularnie w ograniczonych ilościach. W 2009 roku wreszcie na rynku mogła ukazać się pierwsza oficjalna wersja Benromach o określonym wieku – zadebiutowała wówczas Benromach 10yo, mająca stać się okrętem flagowym destylarni, podstawową oficjalną wersją wytwarzanej tu whisky.
[Zdjęcie: visitscotland.com]
Pokaż więcej wpisów z
Sierpień 2016
