Tobermory
05/02/2015
Tobermory w pigułce:
rok założenia: 1798
właściciel: Burn Stewart Distillers (Distell Group)
region: wyspy (Mull)
status: aktywna
wydajność: 1.000.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 4 z daglezji
alembiki: 4
źródło wody: Mishnish Lochs
zwiedzanie: tak
położenie: 56° 37’ 15” N 06° 04’ 12” W
GPS: 56.620833, -6.070000
adres: Tobermory, Isle of Mull, Argyll PA75 6NR
tel. 01688 302647
Tobermory
[tou-ber-MO-ri]
Wyspa Mull – w Hebrydach Wewnętrznych, trochę na północ od wysp Islay i Jura – nie ma ani siedmiu destylarni, które przyciągałyby entuzjastów whisky, ani niezwykłych gór Cuillins o poszarpanych szczytach, czy ciągnących się kilometrami uskoków tektonicznych, które przyciągnęłyby wielbicieli dzikiej przyrody i zapierających dech w piersiach widoków. Tak więc, w przeciwieństwie do wysp Islay i Skye, które mają do zaoferowania wymienione atrakcje, nie jest tak popularną destynacją, jak otaczające ją z północy i południa sąsiadki. I dlatego warto się tu wybrać – są tu i góry, choć nie tak dramatyczne, jak Cuillins, są zamki (dwa – Duart i Torosay), jest też destylarnia whisky.
Destylarnia Tobermory, zlokalizowana w miasteczku o tej samej nazwie, będącej stolicą wyspy i w gruncie rzeczy jedyną większą osadą, założona została w 1798 roku przez Johna Sinclaira. Wcale jednak nie nazywała się wtedy Tobermory. Destylarnia została założona jako Ledaig i pod tą nazwą przetrwała długie lata, do 1979, kiedy to przemianowano ją na Tobermory. Po śmierci założyciela w 1837, destylarnia zostaje zamknięta. Pozostaje nieczynna przez ponad czterdzieści lat, by wreszcie wrócić do życia w 1878 roku. Niewielka gorzelnia, usytuowana z dala od szlaków handlowych, kilkakrotnie przechodzi z rąk do rąk, aż w 1916 roku zostaje kupiona przez spółkę Distillers Company Limited (DCL), poprzedniczkę koncernu Diageo. Nie było jej jednak dane przetrwać do obecnych czasów w stajni największego koncernu alkoholowego świata.
W 1930 roku, wskutek zapaści na rynku whisky związanej z kryzysem światowym, Ledaig zostaje zamknięta. Ten przestój znowu trwa ponad czterdzieści lat. W 1972 roku konsorcjum składające się z firmy transportowej z Liverpool i producenta sherry Pedro Domecq’a kupuje na wpół zrujnowane budynki destylarni i przystępuje do prac mających na celu wznowienie produkcji whisky. Założona zostaje spółka Ledaig Distillery Ltd., która już po trzech latach ogłasza bankructwo, a destylarnia ponownie zostaje zamknięta (1975).
Tym razem przestój nie trwa już dziesiątek lat. W roku 1979 odnowiona przez poprzedniego właściciela destylarnia zostaje kupiona przez firmę zajmującą się handlem nieruchomościami z angielskiego Yorkshire, Kirkleavington Property. Produkcja whisky zostaje ponownie wznowiona, już pod firmą Tobermory Distillers Ltd. Okazuje się jednak wkrótce, że produkcja whisky to co innego niż handel nieruchomościami. W 1982 roku produkcja w Tobermory po raz kolejny zostaje wstrzymana. Część budynków zostaje przerobiona na mieszkania, a część wynajęta miejscowemu producentowi serów jako magazyn.
Ostatnia próba wskrzeszenia produkcji whisky na Mull ma miejsce w 1989 roku, jednak rusza pełną parą dopiero w 1993, kiedy to zakład zostaje kupiony przez spółkę Burn Stewart Distillers za łączną kwotę 800 tysięcy funtów, w tym zapasy leżakującej whisky. Wraz z Burn Stewart Tobermory jeszcze dwukrotnie zmienia właściciela – najpierw staje się własnością CL Financial w 2002, by wreszcie wejść w skład południowoafrykańskiej Distell Group Ltd. w 2013.
W niewielkiej destylarni, w której wnętrzach wyposażenie do produkcji whisky wydaje się być upakowane w najmniejsze zakamarki, produkuje się dwa rodzaje whisky – beztorfową Tobermory i torfową (30-40 ppm) Ledaig. Decyzję o takim podziale podjęto w 1993 roku, już pod zarządem Burn Stewart. Wcześniej panował niemały chaos nazewniczy – zarówno whisky mieszana, jak i mieszana słodowa (vatted malt) sprzedawane były pod marką Tobermory, a wytwarzana tu whisky słodowa nazywana była Ledaig.
Obecnie podstawowa oficjalna oferta destylarni obejmuje Tobermory 10yo i 15yo, oraz Ledaig 10yo i 18yo. W ostatnich latach wypuszczono również szereg whisky wyraźnie starszych, w tym 42-letnią Ledaig i również 42-letnią Tobermory, a także szereg edycji rocznikowych. Zarówno Ledaig, jak i Tobermory sprzedawane są również w wersjach firmowanych przez niezależnych dystrybutorów.
rok założenia: 1798
właściciel: Burn Stewart Distillers (Distell Group)
region: wyspy (Mull)
status: aktywna
wydajność: 1.000.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 4 z daglezji
alembiki: 4
źródło wody: Mishnish Lochs
zwiedzanie: tak
położenie: 56° 37’ 15” N 06° 04’ 12” W
GPS: 56.620833, -6.070000
adres: Tobermory, Isle of Mull, Argyll PA75 6NR
tel. 01688 302647
Tobermory
[tou-ber-MO-ri]
Wyspa Mull – w Hebrydach Wewnętrznych, trochę na północ od wysp Islay i Jura – nie ma ani siedmiu destylarni, które przyciągałyby entuzjastów whisky, ani niezwykłych gór Cuillins o poszarpanych szczytach, czy ciągnących się kilometrami uskoków tektonicznych, które przyciągnęłyby wielbicieli dzikiej przyrody i zapierających dech w piersiach widoków. Tak więc, w przeciwieństwie do wysp Islay i Skye, które mają do zaoferowania wymienione atrakcje, nie jest tak popularną destynacją, jak otaczające ją z północy i południa sąsiadki. I dlatego warto się tu wybrać – są tu i góry, choć nie tak dramatyczne, jak Cuillins, są zamki (dwa – Duart i Torosay), jest też destylarnia whisky.
Destylarnia Tobermory, zlokalizowana w miasteczku o tej samej nazwie, będącej stolicą wyspy i w gruncie rzeczy jedyną większą osadą, założona została w 1798 roku przez Johna Sinclaira. Wcale jednak nie nazywała się wtedy Tobermory. Destylarnia została założona jako Ledaig i pod tą nazwą przetrwała długie lata, do 1979, kiedy to przemianowano ją na Tobermory. Po śmierci założyciela w 1837, destylarnia zostaje zamknięta. Pozostaje nieczynna przez ponad czterdzieści lat, by wreszcie wrócić do życia w 1878 roku. Niewielka gorzelnia, usytuowana z dala od szlaków handlowych, kilkakrotnie przechodzi z rąk do rąk, aż w 1916 roku zostaje kupiona przez spółkę Distillers Company Limited (DCL), poprzedniczkę koncernu Diageo. Nie było jej jednak dane przetrwać do obecnych czasów w stajni największego koncernu alkoholowego świata.
W 1930 roku, wskutek zapaści na rynku whisky związanej z kryzysem światowym, Ledaig zostaje zamknięta. Ten przestój znowu trwa ponad czterdzieści lat. W 1972 roku konsorcjum składające się z firmy transportowej z Liverpool i producenta sherry Pedro Domecq’a kupuje na wpół zrujnowane budynki destylarni i przystępuje do prac mających na celu wznowienie produkcji whisky. Założona zostaje spółka Ledaig Distillery Ltd., która już po trzech latach ogłasza bankructwo, a destylarnia ponownie zostaje zamknięta (1975).
Tym razem przestój nie trwa już dziesiątek lat. W roku 1979 odnowiona przez poprzedniego właściciela destylarnia zostaje kupiona przez firmę zajmującą się handlem nieruchomościami z angielskiego Yorkshire, Kirkleavington Property. Produkcja whisky zostaje ponownie wznowiona, już pod firmą Tobermory Distillers Ltd. Okazuje się jednak wkrótce, że produkcja whisky to co innego niż handel nieruchomościami. W 1982 roku produkcja w Tobermory po raz kolejny zostaje wstrzymana. Część budynków zostaje przerobiona na mieszkania, a część wynajęta miejscowemu producentowi serów jako magazyn.
Ostatnia próba wskrzeszenia produkcji whisky na Mull ma miejsce w 1989 roku, jednak rusza pełną parą dopiero w 1993, kiedy to zakład zostaje kupiony przez spółkę Burn Stewart Distillers za łączną kwotę 800 tysięcy funtów, w tym zapasy leżakującej whisky. Wraz z Burn Stewart Tobermory jeszcze dwukrotnie zmienia właściciela – najpierw staje się własnością CL Financial w 2002, by wreszcie wejść w skład południowoafrykańskiej Distell Group Ltd. w 2013.
W niewielkiej destylarni, w której wnętrzach wyposażenie do produkcji whisky wydaje się być upakowane w najmniejsze zakamarki, produkuje się dwa rodzaje whisky – beztorfową Tobermory i torfową (30-40 ppm) Ledaig. Decyzję o takim podziale podjęto w 1993 roku, już pod zarządem Burn Stewart. Wcześniej panował niemały chaos nazewniczy – zarówno whisky mieszana, jak i mieszana słodowa (vatted malt) sprzedawane były pod marką Tobermory, a wytwarzana tu whisky słodowa nazywana była Ledaig.
Obecnie podstawowa oficjalna oferta destylarni obejmuje Tobermory 10yo i 15yo, oraz Ledaig 10yo i 18yo. W ostatnich latach wypuszczono również szereg whisky wyraźnie starszych, w tym 42-letnią Ledaig i również 42-letnią Tobermory, a także szereg edycji rocznikowych. Zarówno Ledaig, jak i Tobermory sprzedawane są również w wersjach firmowanych przez niezależnych dystrybutorów.
Pokaż więcej wpisów z
Luty 2015
