Strathmill
12/03/2015
Strathmill w pigułce:
rok założenia: 1891 (produkcja od 1892)
właściciel: Diageo
region: Speyside
status: aktywna
wydajność: 2.600.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 6 ze stali nierdzewnej
alembiki: 4
źródło wody: lokalne ujęcia
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 32’ 23” N 02° 57’ 41.5” W
GPS: 57.539722, -2.961528
adres: Keith, Banffshire AB55 5DQ
tel. 01542 883000
Strathmill
[strat-MIL]
Choć niewielkie miasteczko Keith nie rości pretensji do miana stolicy whisky szkockiej – wszak 10 mil stąd znajduje się Dufftown – to funkcjonuje w nim i na jego obrzeżach aż pięć destylarni whisky słodowej, a spora część mieszkańców w ten czy inny sposób związana jest z przemysłem gorzelniczym. Te destylarnie to Strathisla, Aultmore, Glentauchers, Glen Keith i Strathmill.
Ta ostatnia, Strathmill, założona została w ostatniej dekadzie XIX wieku, na fali zwiększonego zapotrzebowania na szkocką whisky. Tylko w ciągu tych dziesięciu lat na terenie Szkocji powstało około czterdziestu destylarni whisky, począwszy od Craigellachie i właśnie Strathmill, założonych w 1891, a skończywszy na nieistniejącej już Stronachie, ostatniej destylarni założonej w XIX wieku (1900). Był to dobry okres dla szkockich producentów whisky, choć skończył się potężnym krachem i koniecznością zamknięcia sporej liczby zakładów.
Do uruchomienia Strathmill wykorzystano budynki starego młyna, pochodzącego z 1823 roku. Ta data, z kolei, utrwaliła się w świadomości wielbicieli whisky jako rok uchwalenia Excise Act, prawa de facto legalizującego produkcję whisky w Szkocji, i kładącego podwaliny pod rozwój współczesnego przemysłu gorzelniczego.
W chwili założenia destylarnia nazywała się Glenisla-Glenlivet Distillery, a na Strathmill przemianował ją drugi właściciel, słynny producent ginu, W. & A. Gilbey, który przejął zakład w 1895 roku. Przy okazji warto zwrócić uwagę na cienką różnicę w nazewnictwie – w odległości kilkuset metrówod siebie, czyli geograficznie niemal w tym samym miejscu, funkcjonowały dwie destylarnie. Jedna nazywała się Strathisla, drugą w chwili założenia nazwano Glenisla. Isla to nazwa przepływającej obok rzeki. Słowa „strath” i „glen” oznaczają dolinę rzeki. Tak więc, zarówno Strathisla, jak i Glenisla oznaczają dolinę rzeki Isla. Różnica polega na tym, że w gaelickim „strath” to szeroka, rozległa dolina, podczas gdy „glen” to dolina wąska i głęboka. W tym przypadku obydwie nazwy odnoszą się do dokładnie tego samego miejsca.
Jak wspomniano, już w 1895 roku Strathmill zmieniła właściciela. Być może to talenty kupieckie zarządu G. & A. Gilbey, czy dywersyfikacja produktów, czy po prostu szczęście – a może kombinacja wszystkich trzech elementów – sprawiły, że destylarnia Strathmill przez długie dziesięciolecia funkcjonowała w sposób w miarę niezakłócony – przetrwała kryzys wywołany przez braci Pattisonów, I wojnę światową, prohibicję, kryzys światowy, aż wreszcie II wojnę. W 1962 roku spółka W. & A. Gilbey łączy swe siły z United Wine Traders i tworzy International Distillers and Vintners (IDV). Dla Strathmill oznacza to silne więzy z marką whisky mieszanej J&B. Więzy trwające do dziś.
W 1972 IDV zostaje przejęte przez spółkę Watney Mann, która, z kolei, jeszcze w tym samym roku zostaje przejęta przez Grand Metropolitan. W 1997 roku Grand Metropolitan dokonuje fuzji z Guinnessem i tak powstaje współczesne Diageo.
W destylarni tymczasem, poza produkcją whisky, nie dzieje się wiele. W 1968 roku zwiększona zostaje liczba alembików – z dwóch do czterech. Jednocześnie alembiki drugiej destylacji wyposażone zostają w oczyszczacze (purifiers), co pomaga osiągnąć lekkość, delikatność i owocowy charakter destylatu. Cięższe elementy destylatu ulegają skropleniu i wracają do części zasadniczej alembiku w celu ponownej destylacji.
Na terenie destylarni znajduje się siedem magazynów, jednak obecnie produkowana tutaj whisky wywożona jest cysternami do oddalonej o około 10 km Auchroisk, gdzie trafia do beczek i składana jest w magazynach.
Strathmill, jako producent przede wszystkim składnika do sporządzania blendów, nie jest specjalnie promowana jako wytwórca single malt whisky. Jedyną oficjalną wersją dostępną w miarę stale na rynku jest 12-letnia edycja wchodząca w skład serii Flora & Fauna. Zadebiutowała ona stosunkowo późno, bo dopiero w 2001 roku. Inne oficjalne wersje są niezwykle rzadkie. W 2010 wypuszczono wersję rocznikową w ramach serii Manager’s Choice, a w 2014 Strathmill 25yo weszła w skład dorocznych Special Releases firmowanych przez Diageo. Na rynku dostępne są stosunkowo liczne edycje firmowane przez niezależnych dystrybutorów.
rok założenia: 1891 (produkcja od 1892)
właściciel: Diageo
region: Speyside
status: aktywna
wydajność: 2.600.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 6 ze stali nierdzewnej
alembiki: 4
źródło wody: lokalne ujęcia
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 32’ 23” N 02° 57’ 41.5” W
GPS: 57.539722, -2.961528
adres: Keith, Banffshire AB55 5DQ
tel. 01542 883000
Strathmill
[strat-MIL]
Choć niewielkie miasteczko Keith nie rości pretensji do miana stolicy whisky szkockiej – wszak 10 mil stąd znajduje się Dufftown – to funkcjonuje w nim i na jego obrzeżach aż pięć destylarni whisky słodowej, a spora część mieszkańców w ten czy inny sposób związana jest z przemysłem gorzelniczym. Te destylarnie to Strathisla, Aultmore, Glentauchers, Glen Keith i Strathmill.
Ta ostatnia, Strathmill, założona została w ostatniej dekadzie XIX wieku, na fali zwiększonego zapotrzebowania na szkocką whisky. Tylko w ciągu tych dziesięciu lat na terenie Szkocji powstało około czterdziestu destylarni whisky, począwszy od Craigellachie i właśnie Strathmill, założonych w 1891, a skończywszy na nieistniejącej już Stronachie, ostatniej destylarni założonej w XIX wieku (1900). Był to dobry okres dla szkockich producentów whisky, choć skończył się potężnym krachem i koniecznością zamknięcia sporej liczby zakładów.
Do uruchomienia Strathmill wykorzystano budynki starego młyna, pochodzącego z 1823 roku. Ta data, z kolei, utrwaliła się w świadomości wielbicieli whisky jako rok uchwalenia Excise Act, prawa de facto legalizującego produkcję whisky w Szkocji, i kładącego podwaliny pod rozwój współczesnego przemysłu gorzelniczego.
W chwili założenia destylarnia nazywała się Glenisla-Glenlivet Distillery, a na Strathmill przemianował ją drugi właściciel, słynny producent ginu, W. & A. Gilbey, który przejął zakład w 1895 roku. Przy okazji warto zwrócić uwagę na cienką różnicę w nazewnictwie – w odległości kilkuset metrówod siebie, czyli geograficznie niemal w tym samym miejscu, funkcjonowały dwie destylarnie. Jedna nazywała się Strathisla, drugą w chwili założenia nazwano Glenisla. Isla to nazwa przepływającej obok rzeki. Słowa „strath” i „glen” oznaczają dolinę rzeki. Tak więc, zarówno Strathisla, jak i Glenisla oznaczają dolinę rzeki Isla. Różnica polega na tym, że w gaelickim „strath” to szeroka, rozległa dolina, podczas gdy „glen” to dolina wąska i głęboka. W tym przypadku obydwie nazwy odnoszą się do dokładnie tego samego miejsca.
Jak wspomniano, już w 1895 roku Strathmill zmieniła właściciela. Być może to talenty kupieckie zarządu G. & A. Gilbey, czy dywersyfikacja produktów, czy po prostu szczęście – a może kombinacja wszystkich trzech elementów – sprawiły, że destylarnia Strathmill przez długie dziesięciolecia funkcjonowała w sposób w miarę niezakłócony – przetrwała kryzys wywołany przez braci Pattisonów, I wojnę światową, prohibicję, kryzys światowy, aż wreszcie II wojnę. W 1962 roku spółka W. & A. Gilbey łączy swe siły z United Wine Traders i tworzy International Distillers and Vintners (IDV). Dla Strathmill oznacza to silne więzy z marką whisky mieszanej J&B. Więzy trwające do dziś.
W 1972 IDV zostaje przejęte przez spółkę Watney Mann, która, z kolei, jeszcze w tym samym roku zostaje przejęta przez Grand Metropolitan. W 1997 roku Grand Metropolitan dokonuje fuzji z Guinnessem i tak powstaje współczesne Diageo.
W destylarni tymczasem, poza produkcją whisky, nie dzieje się wiele. W 1968 roku zwiększona zostaje liczba alembików – z dwóch do czterech. Jednocześnie alembiki drugiej destylacji wyposażone zostają w oczyszczacze (purifiers), co pomaga osiągnąć lekkość, delikatność i owocowy charakter destylatu. Cięższe elementy destylatu ulegają skropleniu i wracają do części zasadniczej alembiku w celu ponownej destylacji.
Na terenie destylarni znajduje się siedem magazynów, jednak obecnie produkowana tutaj whisky wywożona jest cysternami do oddalonej o około 10 km Auchroisk, gdzie trafia do beczek i składana jest w magazynach.
Strathmill, jako producent przede wszystkim składnika do sporządzania blendów, nie jest specjalnie promowana jako wytwórca single malt whisky. Jedyną oficjalną wersją dostępną w miarę stale na rynku jest 12-letnia edycja wchodząca w skład serii Flora & Fauna. Zadebiutowała ona stosunkowo późno, bo dopiero w 2001 roku. Inne oficjalne wersje są niezwykle rzadkie. W 2010 wypuszczono wersję rocznikową w ramach serii Manager’s Choice, a w 2014 Strathmill 25yo weszła w skład dorocznych Special Releases firmowanych przez Diageo. Na rynku dostępne są stosunkowo liczne edycje firmowane przez niezależnych dystrybutorów.
Pokaż więcej wpisów z
Marzec 2015
