Czy masz ukończone 18 lat?
Wybierz swoją platformę
Inchgower
07/01/2016
Inchgower w pigułce:
rok założenia: 1871
właściciel: Diageo
region: Speyside
status: aktywna
wydajność: 3.200.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 6 z daglezji
alembiki: 4
źródło wody: ujęcia na wzgórzach Menduff Hills
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 39’ 46” N 02° 57’ 49” W
GPS: 57.662778, -2.963611
adres: Buckie, Banffshire AB56 5AB
tel. 01542 836700
Inchgower
[incz-GAU-er]
Założona w 1871 roku w niewielkim portowym miasteczku Buckie destylarnia Inchgower spełniała wszystkie, by osiągnąć sukces – na jej terenie znajdował się zakład bednarski, kuźnia, mieszkania pracowników. Wybudowana tuż przed pierwsza falą wzrostową zainteresowania whisky na światowych rynkach musiała skorzystać i z tej okoliczności. Destylarnia założona została przez Aleksandra Wilsona i przez ponad pół wieku pozostała w rękach rodziny. Podczas jej budowy wykorzystano wyposażenie innej, likwidowanej gorzelni, Tochineal.
Po latach tłustych przyszły również te chude – najpierw I wojna światowa, potem prohibicja w USA, wreszcie kryzys światowy. Prowadzenie niezależnej, rodzinnej wytwórni whisky stawało się z roku na rok coraz trudniejsze, a w latach trzydziestych – niemal kompletnie niemożliwe. Wreszcie w 1936 roku Alexander Wilson & Co. ogłasza bankructwo.
Funkcjonowanie destylarni w tamtych czasach dla lokalnych społeczności oznaczało dużo więcej niż tylko produkcja alkoholu. Były to przede wszystkim miejsca pracy i źródło utrzymania dla wielu rodzin w najbliższej okolicy. Zamknięcie gorzelni nigdy nie było dobrą wiadomością. Fakt ten zwykle przytaczany jest przy okazji omawiania Ardbeg na wyspie Islay, gdzie wraz z zamknięciem zakładu zniknęła cała osada, niegdyś tętniąca życiem. Podobnie rzecz miała się w Speyside i na wschodnim wybrzeżu. Dlatego w przypadku Inchgower zdecydowano się na interwencję rady miejskiej Buckie, która kupiła destylarnię od bankrutującej firmy. Jak się wkrótce okazało, lokalni radni nie tylko pomogli pracownikom upadającej firmy, ale przy okazji zrobili całkiem niezły interes. Cena zakupu destylarni wynosiła 1600 funtów, a już w 1938 znalazł się zainteresowany odkupem zakładu. Transakcję na kwotę 3000 funtów zawarto z firmą Arthur Bell & Sons. Jak nietrudno się domyślić, produkowana tutaj whisky trafia od tej pory w dużej mierze do blendów Bell’s.
W 1966 roku destylarnia zostaje zmodernizowana i rozbudowana – alembiki zostają przestawione na ogrzewanie parowe, magazyny poddane remontowi, a liczba alembików zwiększona z dwóch do czterech, co niesie za sobą podwojenie wydajności zakładu. Magazyny Inchgower wykorzystywane są nie tylko do leżakowania produkowanej tutaj whisky, ale też destylatów wytwarzanych w innych gorzelniach regionu.
Seria zmian właścicielskich, które nastąpiły w ostatnich dwóch dekadach XX wieku najpierw przyniosły przejęcie Arthur Bell & Sons przez Guinnessa, później DCL dokonuje fuzji z Arthur Bell & Sons i tworzy United Distillers. Stąd już tylko krok do dzisiejszego koncernu Diageo, będącego obecnie właścicielem destylarni.
Inchgower jest jedną tych destylarni, które od początku swej działalności produkują niemal wyłącznie na potrzeby firm blenderskich. Whisky wytwarzana tutaj trafia nie tylko do whisky Bell’s, ale także do mieszanek Johnnie Walker i White Horse (wszystkie w portfolio koncernu Diageo). Tylko niewielki ułamek produkcji – kilka lat temu podawano, że dokładnie 1%, choć mogło się to zmienić w ostatnich latach – butelkowany jest jako single malt. Najbliżej statusu oficjalnej podstawowej wersji producenta jest edycja wchodząca w skład serii Flora & Fauna, Inchgower 14yo, z wizerunkiem ostrygojada na etykiecie (ptak dość powszechnie spotykany na szkockich wybrzeżach). Ponadto, na rynku pojawiły się też edycje Inchgower wchodzące w skład innej serii Diageo, mianowicie Rare Malts, a także nieliczne limitowane edycje. Inchgower nieczęsto trafia również do butelek za sprawą niezależnych dystrybutorów – firmowane przez nich edycje Inchgower są zdecydowanie rzadsze niż whisky pochodzących z niektórych innych destylarni.
rok założenia: 1871
właściciel: Diageo
region: Speyside
status: aktywna
wydajność: 3.200.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 6 z daglezji
alembiki: 4
źródło wody: ujęcia na wzgórzach Menduff Hills
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 39’ 46” N 02° 57’ 49” W
GPS: 57.662778, -2.963611
adres: Buckie, Banffshire AB56 5AB
tel. 01542 836700
Inchgower
[incz-GAU-er]
Założona w 1871 roku w niewielkim portowym miasteczku Buckie destylarnia Inchgower spełniała wszystkie, by osiągnąć sukces – na jej terenie znajdował się zakład bednarski, kuźnia, mieszkania pracowników. Wybudowana tuż przed pierwsza falą wzrostową zainteresowania whisky na światowych rynkach musiała skorzystać i z tej okoliczności. Destylarnia założona została przez Aleksandra Wilsona i przez ponad pół wieku pozostała w rękach rodziny. Podczas jej budowy wykorzystano wyposażenie innej, likwidowanej gorzelni, Tochineal.
Po latach tłustych przyszły również te chude – najpierw I wojna światowa, potem prohibicja w USA, wreszcie kryzys światowy. Prowadzenie niezależnej, rodzinnej wytwórni whisky stawało się z roku na rok coraz trudniejsze, a w latach trzydziestych – niemal kompletnie niemożliwe. Wreszcie w 1936 roku Alexander Wilson & Co. ogłasza bankructwo.
Funkcjonowanie destylarni w tamtych czasach dla lokalnych społeczności oznaczało dużo więcej niż tylko produkcja alkoholu. Były to przede wszystkim miejsca pracy i źródło utrzymania dla wielu rodzin w najbliższej okolicy. Zamknięcie gorzelni nigdy nie było dobrą wiadomością. Fakt ten zwykle przytaczany jest przy okazji omawiania Ardbeg na wyspie Islay, gdzie wraz z zamknięciem zakładu zniknęła cała osada, niegdyś tętniąca życiem. Podobnie rzecz miała się w Speyside i na wschodnim wybrzeżu. Dlatego w przypadku Inchgower zdecydowano się na interwencję rady miejskiej Buckie, która kupiła destylarnię od bankrutującej firmy. Jak się wkrótce okazało, lokalni radni nie tylko pomogli pracownikom upadającej firmy, ale przy okazji zrobili całkiem niezły interes. Cena zakupu destylarni wynosiła 1600 funtów, a już w 1938 znalazł się zainteresowany odkupem zakładu. Transakcję na kwotę 3000 funtów zawarto z firmą Arthur Bell & Sons. Jak nietrudno się domyślić, produkowana tutaj whisky trafia od tej pory w dużej mierze do blendów Bell’s.
W 1966 roku destylarnia zostaje zmodernizowana i rozbudowana – alembiki zostają przestawione na ogrzewanie parowe, magazyny poddane remontowi, a liczba alembików zwiększona z dwóch do czterech, co niesie za sobą podwojenie wydajności zakładu. Magazyny Inchgower wykorzystywane są nie tylko do leżakowania produkowanej tutaj whisky, ale też destylatów wytwarzanych w innych gorzelniach regionu.
Seria zmian właścicielskich, które nastąpiły w ostatnich dwóch dekadach XX wieku najpierw przyniosły przejęcie Arthur Bell & Sons przez Guinnessa, później DCL dokonuje fuzji z Arthur Bell & Sons i tworzy United Distillers. Stąd już tylko krok do dzisiejszego koncernu Diageo, będącego obecnie właścicielem destylarni.
Inchgower jest jedną tych destylarni, które od początku swej działalności produkują niemal wyłącznie na potrzeby firm blenderskich. Whisky wytwarzana tutaj trafia nie tylko do whisky Bell’s, ale także do mieszanek Johnnie Walker i White Horse (wszystkie w portfolio koncernu Diageo). Tylko niewielki ułamek produkcji – kilka lat temu podawano, że dokładnie 1%, choć mogło się to zmienić w ostatnich latach – butelkowany jest jako single malt. Najbliżej statusu oficjalnej podstawowej wersji producenta jest edycja wchodząca w skład serii Flora & Fauna, Inchgower 14yo, z wizerunkiem ostrygojada na etykiecie (ptak dość powszechnie spotykany na szkockich wybrzeżach). Ponadto, na rynku pojawiły się też edycje Inchgower wchodzące w skład innej serii Diageo, mianowicie Rare Malts, a także nieliczne limitowane edycje. Inchgower nieczęsto trafia również do butelek za sprawą niezależnych dystrybutorów – firmowane przez nich edycje Inchgower są zdecydowanie rzadsze niż whisky pochodzących z niektórych innych destylarni.
Pokaż więcej wpisów z
Styczeń 2016
