Imperial
14/01/2016
Imperial w pigułce:
rok założenia: 1897 (prod. wstrzymana w 1997, budynki wyburzone w 2013)
właściciel: Pernod Ricard
region: Speyside
status: zamknięta
wydajność: -
kadzie fermentacyjne: -
alembiki: 4
źródło wody: potok Ballintomb Burn
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 27’ 17.5” N 03° 18’ 08” W
GPS: 57.454861, -3.302222
Imperial
[im-PI-rial]
W chwili swego największego rozkwitu destylarnia Imperial osiągała wydajność 1,6 miliona litrów czystego alkoholu rocznie, jednak fakt iż była ona częściej zamknięta niż otwarta na pewno nie miał pozytywnego wpływu na budowanie marki i ugruntowanie pozycji produkowanej tutaj whisky. Wygląda na to, że firmy blenderskie nawet nie bardzo miały możliwość przekonania się, że na whisky z Imperial im powinno zależeć.
Wybudowana na fali wzrostu zainteresowania whisky mieszanymi pod koniec XIX wieku, destylarnia Imperial uruchomiona została w 1897 roku. Był to rok diamentowego jubileuszu królowej Victorii, głowy imperium brytyjskiego, co znalazło odzwierciedlenie w nazwie zakładu. Zbudował ją Thomas Mackenzie, przedsiębiorca do którego już należały gorzelnie Talisker na wyspie Skye i pobliska, położona tuż za rzeką Spey Dailuaine.
Mackenzie dość niefortunnie wybrał sobie moment na rozszerzenie swojej gorzelniczej działalności – koniec XIX wieku przyniósł niespodziewany krach na rynku whisky wywołany upadkiem firmy braci Pattison. Produkcja whisky w Imperial została wstrzymana już w rok po jej uruchomieniu. Nieczynna destylarnia czekała do 1916 roku, kiedy to została kupiona przez konsorcjum składające się z Distillers Company Limited (DCL), W. P. Lowrie, Johnnie Walker and Dewar’s. Przygotowania do wznowienia produkcji trwały trzy lata, a piece pod alembikami rozpalono ponownie w 1919 roku. Tylko po to, by zderzyć się z prohibicją w USA. W 1925 destylarnia została ponownie zamknięta. Teraz jednak już w pełni należała do DCL, a zarządzana była przez podległą jej firmę Scottish Malt Distillers.
Przez kolejne trzydzieści lat, w związku z problemami z utylizacją odpadów, w Imperial działa tylko słodownia, wytwarzająca słód jęczmienny na potrzeby innych destylarni należących do DCL. W 1952 roku z powodzeniem przeprowadzono tu eksperymenty z przetwarzaniem wysłodków jęczmiennych, pozostających jako odpady produkcyjne, na karmę dla zwierząt, tzw. „dark grains”. Nie dość, że sukces doprowadził wprost do ponownego uruchomienia destylarni – skoro rozwiązano problem odpadów, nic nie stało na przeszkodzie – to w tej chwili każda destylarnia whisky w Szkocji wytwarza, oprócz whisky, karmę dla zwierząt.
W 1955 roku destylarnia poddana zostaje remontowi i ponownie uruchomiona. Z czasem okazuje się, że zapotrzebowanie na wytwarzaną tu whisky rośnie, a na horyzoncie pojawia się kolejny okres prosperity. W 1965 Imperial poddana zostaje gruntownemu remontowi i rozbudowie – liczba alembików zostaje zwiększona z dwóch do czterech, a tradycyjne podłogi do słodowania zastąpione zostają przez bardziej wydajne, prostsze i tańsze w obsłudze tzw. Saladin box. W 1969 alembiki zostają przestawione na ogrzewanie parowe.
W 1985 roku Imperial znowu pada ofiarą dekoniunktury na rynku whisky i produkcja zostaje tu wstrzymana. Cztery lata później destylarnia zostaje sprzedana Allied Distillers, po czym poddana renowacji i ponownie uruchomiona w 1991 roku. Niestety, w 1998 roku produkcja znowu zostaje wstrzymana – tym razem ostatecznie, jak się okazało. Nieczynna destylarnia przeszła na własność Chivas Brothers po przejęciu Allied Distillers przez Pernod Ricard w 2005. Od czasu do czasu mówiło się o możliwości ponownego jej uruchomienia, jednak w 2012 roku ogłoszono, że destylarnia zostanie zburzona, a na jej miejscu postawiona nowa. Na wiosnę 2015 roku w miejscu, gdzie niegdyś stały budynki Imperial uruchomiono nową, na wskroś nowoczesną Dalmunach o wydajności 10 milionów litrów czystego alkoholu rocznie.
Allied Distillers wypuściło na rynek 15-letnią wersję wytwarzanej tu whisky w 2000 roku. Niezależny dystrybutor Gordon & MacPhail wypuścił kilka wersji rocznikowych na przełomie wieków. Na rynku pojawił się również szereg edycji butelkowanych przez innych niezależnych dystrybutorów, w tym Signatory, Gordon & MacPhail, Cadenhead’s czy Duncan Taylor.
rok założenia: 1897 (prod. wstrzymana w 1997, budynki wyburzone w 2013)
właściciel: Pernod Ricard
region: Speyside
status: zamknięta
wydajność: -
kadzie fermentacyjne: -
alembiki: 4
źródło wody: potok Ballintomb Burn
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 27’ 17.5” N 03° 18’ 08” W
GPS: 57.454861, -3.302222
Imperial
[im-PI-rial]
W chwili swego największego rozkwitu destylarnia Imperial osiągała wydajność 1,6 miliona litrów czystego alkoholu rocznie, jednak fakt iż była ona częściej zamknięta niż otwarta na pewno nie miał pozytywnego wpływu na budowanie marki i ugruntowanie pozycji produkowanej tutaj whisky. Wygląda na to, że firmy blenderskie nawet nie bardzo miały możliwość przekonania się, że na whisky z Imperial im powinno zależeć.
Wybudowana na fali wzrostu zainteresowania whisky mieszanymi pod koniec XIX wieku, destylarnia Imperial uruchomiona została w 1897 roku. Był to rok diamentowego jubileuszu królowej Victorii, głowy imperium brytyjskiego, co znalazło odzwierciedlenie w nazwie zakładu. Zbudował ją Thomas Mackenzie, przedsiębiorca do którego już należały gorzelnie Talisker na wyspie Skye i pobliska, położona tuż za rzeką Spey Dailuaine.
Mackenzie dość niefortunnie wybrał sobie moment na rozszerzenie swojej gorzelniczej działalności – koniec XIX wieku przyniósł niespodziewany krach na rynku whisky wywołany upadkiem firmy braci Pattison. Produkcja whisky w Imperial została wstrzymana już w rok po jej uruchomieniu. Nieczynna destylarnia czekała do 1916 roku, kiedy to została kupiona przez konsorcjum składające się z Distillers Company Limited (DCL), W. P. Lowrie, Johnnie Walker and Dewar’s. Przygotowania do wznowienia produkcji trwały trzy lata, a piece pod alembikami rozpalono ponownie w 1919 roku. Tylko po to, by zderzyć się z prohibicją w USA. W 1925 destylarnia została ponownie zamknięta. Teraz jednak już w pełni należała do DCL, a zarządzana była przez podległą jej firmę Scottish Malt Distillers.
Przez kolejne trzydzieści lat, w związku z problemami z utylizacją odpadów, w Imperial działa tylko słodownia, wytwarzająca słód jęczmienny na potrzeby innych destylarni należących do DCL. W 1952 roku z powodzeniem przeprowadzono tu eksperymenty z przetwarzaniem wysłodków jęczmiennych, pozostających jako odpady produkcyjne, na karmę dla zwierząt, tzw. „dark grains”. Nie dość, że sukces doprowadził wprost do ponownego uruchomienia destylarni – skoro rozwiązano problem odpadów, nic nie stało na przeszkodzie – to w tej chwili każda destylarnia whisky w Szkocji wytwarza, oprócz whisky, karmę dla zwierząt.
W 1955 roku destylarnia poddana zostaje remontowi i ponownie uruchomiona. Z czasem okazuje się, że zapotrzebowanie na wytwarzaną tu whisky rośnie, a na horyzoncie pojawia się kolejny okres prosperity. W 1965 Imperial poddana zostaje gruntownemu remontowi i rozbudowie – liczba alembików zostaje zwiększona z dwóch do czterech, a tradycyjne podłogi do słodowania zastąpione zostają przez bardziej wydajne, prostsze i tańsze w obsłudze tzw. Saladin box. W 1969 alembiki zostają przestawione na ogrzewanie parowe.
W 1985 roku Imperial znowu pada ofiarą dekoniunktury na rynku whisky i produkcja zostaje tu wstrzymana. Cztery lata później destylarnia zostaje sprzedana Allied Distillers, po czym poddana renowacji i ponownie uruchomiona w 1991 roku. Niestety, w 1998 roku produkcja znowu zostaje wstrzymana – tym razem ostatecznie, jak się okazało. Nieczynna destylarnia przeszła na własność Chivas Brothers po przejęciu Allied Distillers przez Pernod Ricard w 2005. Od czasu do czasu mówiło się o możliwości ponownego jej uruchomienia, jednak w 2012 roku ogłoszono, że destylarnia zostanie zburzona, a na jej miejscu postawiona nowa. Na wiosnę 2015 roku w miejscu, gdzie niegdyś stały budynki Imperial uruchomiono nową, na wskroś nowoczesną Dalmunach o wydajności 10 milionów litrów czystego alkoholu rocznie.
Allied Distillers wypuściło na rynek 15-letnią wersję wytwarzanej tu whisky w 2000 roku. Niezależny dystrybutor Gordon & MacPhail wypuścił kilka wersji rocznikowych na przełomie wieków. Na rynku pojawił się również szereg edycji butelkowanych przez innych niezależnych dystrybutorów, w tym Signatory, Gordon & MacPhail, Cadenhead’s czy Duncan Taylor.
Pokaż więcej wpisów z
Styczeń 2016
