Glenury Royal
23/01/2016
Glenury Royal w pigułce:
rok założenia: 1825 (zamknięta w 1985)
właściciel: Diageo
region: Highlands
status: zamknięta
wydajność: -
kadzie fermentacyjne: -
alembiki: 4
źródło wody: -
zwiedzanie: nie
położenie: 56° 58’ 20” N 02° 12’ 50” W
GPS: 56.972222, -2.213889
Glenury Royal
[glen-JU-ri RO-jal]
Jedna z trzech destylarni używających określenia „Royal” w nazwie (pozostałe dwie to Royal Lochnagar i Royal Brackla) uzyskała prawo do niego dzięki przyjaźni założyciela, kapitana Roberta Barclay’a Allardice, członka brytyjskiego parlamentu, z królem Wilhelmem IV. Kapitan Barclay był nie byle jaką personą – znany był jako wielbiciel hazardu, zwolennik innowacji w rolnictwie, a także jako piechur-długodystansowiec. Odbył raz spacer długości 1000 mil w ciągu 1000 godzin, a stawką zakładu był 1000 gwinei. Była także znakomitym bokserem. Jednym słowem – arystokrata-ekscentryk.
Destylarnia założona wkrótce po przyjęciu prawa Excise Act, w praktyce legalizującego produkcję whisky i stwarzającego podstawy do rozwoju przemysłu gorzelniczego w Szkocji, nie miała łatwego startu. Już w kilka tygodni po uruchomieniu pożar strawił suszarnię słodu, słodownię i magazyny jęczmienia i słodu wraz z zawartością. Dwa tygodnie później doszło do śmiertelnego wypadku jednego z pracowników zakładu, który wpadł do kadzi i się w niej utopił. Istnieje podejrzenie, że wypadki te miały spory związek z niezadowoleniem nielegalnych gorzelników nowymi porządkami, i w gruncie rzeczy wcale nie były wypadkami.
Robert Barclay był właścicielem zakładu do 1858 roku, kiedy to sprzedał go Williamowi Ritchie, który to – najpierw osobiście, później przez swych spadkobierców – prowadził go do 1938 roku. Destylarnia została sprzedana firmie Train & Macintyre, spółce-córce amerykańskiej firmy National Distillers of America, która reprezentowała interesy NDA na terenie Wielkiej Brytanii.
Nowy właściciel nie miał jednak wielkiego pożytku z nowego nabytku, gdyż destylarnia została zamknięta na czas II wojny światowej. W 1953 Glenury Royal przejęta została przez Distillers Company Limited (DCL). W latach 1965-66 destylarnia została rozbudowana, a liczba alembików zwiększona z dwóch do czterech. W 1968 wstrzymano tu produkcję słodu jęczmiennego.
Mimo niemal dwóch dekad niczym nie zmąconej produkcji, Glenury Royal nie poradziła sobie z recesją na rynku whisky w latach osiemdziesiątych XX wieku. Produkcję wstrzymano tu w maju 1985 roku. W 1992 roku postanowiono o ostatecznym zamknięciu zakładu, a jego budynki sprzedano deweloperowi. Część z nich wyburzono, a część zaadaptowano na mieszkania.
Whisky produkowana w Glenury Royal trzykrotnie pojawiała się na rynku w ramach serii Rare Malts. W latach 2003-2007 pojawiły się trzy oficjalne edycje firmowane przez Diageo, w tym 50-letnia whisky rocznikowa z 1953 roku. Edycje pochodzące od niezależnych dystrybutorów stosunkowo są nieliczne, a ich ceny oscylują w granicach kilkuset funtów i więcej za butelkę.
rok założenia: 1825 (zamknięta w 1985)
właściciel: Diageo
region: Highlands
status: zamknięta
wydajność: -
kadzie fermentacyjne: -
alembiki: 4
źródło wody: -
zwiedzanie: nie
położenie: 56° 58’ 20” N 02° 12’ 50” W
GPS: 56.972222, -2.213889
Glenury Royal
[glen-JU-ri RO-jal]
Jedna z trzech destylarni używających określenia „Royal” w nazwie (pozostałe dwie to Royal Lochnagar i Royal Brackla) uzyskała prawo do niego dzięki przyjaźni założyciela, kapitana Roberta Barclay’a Allardice, członka brytyjskiego parlamentu, z królem Wilhelmem IV. Kapitan Barclay był nie byle jaką personą – znany był jako wielbiciel hazardu, zwolennik innowacji w rolnictwie, a także jako piechur-długodystansowiec. Odbył raz spacer długości 1000 mil w ciągu 1000 godzin, a stawką zakładu był 1000 gwinei. Była także znakomitym bokserem. Jednym słowem – arystokrata-ekscentryk.
Destylarnia założona wkrótce po przyjęciu prawa Excise Act, w praktyce legalizującego produkcję whisky i stwarzającego podstawy do rozwoju przemysłu gorzelniczego w Szkocji, nie miała łatwego startu. Już w kilka tygodni po uruchomieniu pożar strawił suszarnię słodu, słodownię i magazyny jęczmienia i słodu wraz z zawartością. Dwa tygodnie później doszło do śmiertelnego wypadku jednego z pracowników zakładu, który wpadł do kadzi i się w niej utopił. Istnieje podejrzenie, że wypadki te miały spory związek z niezadowoleniem nielegalnych gorzelników nowymi porządkami, i w gruncie rzeczy wcale nie były wypadkami.
Robert Barclay był właścicielem zakładu do 1858 roku, kiedy to sprzedał go Williamowi Ritchie, który to – najpierw osobiście, później przez swych spadkobierców – prowadził go do 1938 roku. Destylarnia została sprzedana firmie Train & Macintyre, spółce-córce amerykańskiej firmy National Distillers of America, która reprezentowała interesy NDA na terenie Wielkiej Brytanii.
Nowy właściciel nie miał jednak wielkiego pożytku z nowego nabytku, gdyż destylarnia została zamknięta na czas II wojny światowej. W 1953 Glenury Royal przejęta została przez Distillers Company Limited (DCL). W latach 1965-66 destylarnia została rozbudowana, a liczba alembików zwiększona z dwóch do czterech. W 1968 wstrzymano tu produkcję słodu jęczmiennego.
Mimo niemal dwóch dekad niczym nie zmąconej produkcji, Glenury Royal nie poradziła sobie z recesją na rynku whisky w latach osiemdziesiątych XX wieku. Produkcję wstrzymano tu w maju 1985 roku. W 1992 roku postanowiono o ostatecznym zamknięciu zakładu, a jego budynki sprzedano deweloperowi. Część z nich wyburzono, a część zaadaptowano na mieszkania.
Whisky produkowana w Glenury Royal trzykrotnie pojawiała się na rynku w ramach serii Rare Malts. W latach 2003-2007 pojawiły się trzy oficjalne edycje firmowane przez Diageo, w tym 50-letnia whisky rocznikowa z 1953 roku. Edycje pochodzące od niezależnych dystrybutorów stosunkowo są nieliczne, a ich ceny oscylują w granicach kilkuset funtów i więcej za butelkę.
Pokaż więcej wpisów z
Styczeń 2016
