Bruichladdich
30/07/2016
Bruichladdich w pigułce:
rok założenia: 1881
właściciel: Bruichladdich Distillery Co
region: Islay
status: aktywna
wydajność: 1.500.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 6 z daglezji
alembiki: 4 + 1 Lomond still
źródło wody: źródła na farmie Octomore
zwiedzanie: tak
położenie: 55° 45’ 58” N 06° 21’ 42.5” W
GPS: 55.766111, -6.361806
adres: Bruichladdich, Islay, Argyll PA49 7UN
tel. 01496 850221
Bruichladdich
[bruk-LA-di]
Usytuowana po drugiej stronie zatoki Loch Indaal w stosunku do Bowmore na wyspie Islay, Bruichladdich jest destylarnią, o której jeszcze pod koniec XX wieku mało kto słyszał, a wytwarzana w niej whisky dla wielu stanowiła rozczarowanie – jak to, whisky z Islay bez dymu torfowego? Po przejęciu przez Murray McDavid w 2000 roku, pod rządami Jima McEwana, który dla Bruichladdich rzucił właśnie Bowmore, destylarnia przeszła prawdziwą rewolucję i zdobyła sobie mocną pozycję na rynku whisky. Nic dziwnego, że w 2012 roku koncern Rémy Cointreau gotów był wysupłać kwotę 58 milionów funtów, by stać się właścicielem tej prężnie działającej wytwórni whisky na wyspie Islay.
Historia destylarni sięga 1881 roku, kiedy to Barnett Harvey buduje destylarnię w osadzie Bruichladdich na północnym brzegu zatoki Loch Indaal. Wykorzystałw tym celu pieniądze pozostawione w spadku przez brata swoim trzem synom, stąd też jako pierwsi właściciele Bruichladdich wymieniani są bracia William, Robert i John Harvey. Jeden z nich, William, obejmuje stanowisko menadżera w 1889 roku i piastuje je aż do 1937. Poza licznymi i stosunkowo częstymi zmianami właścicielskimi, wydarzeniami wartymi odnotowania w Bruichladdich są likwidacja słodowni w 1961 i zwiększenie liczby alembików do czterech w 1975 roku. W 1993 produkcja jest chwilowo wstrzymana, a w styczniu 1995 destylarnia staje na dobre.
Przychodzi wreszcie rok 2000 i transakcja warta 6,5 miliona funtów, w wyniku której destylarnia przechodzi z rąk JBB Greater Europe w ręce konsorcjum składającego się z 25 udziałowców, na których czele stoi Mark Reynier z Murray McDavid. Od tej pory w Bruichladdich władzę przejmuje Jim McEwan, a magazyny wykorzystywane są do leżakowania whisky pochodzących z różnych destylarni, a należących do Murray McDavid. Na bazie whisky znajdującej się w magazynach w chwili zakupu destylarni komponowana jest nowa oferta podstawowa, zmianie ulega szata graficzna opakowań i etykiet, oraz kształt butelek, a nowa 10-letnia Bruichladdich bierze rynek szturmem. Oprócz niej na rynek trafiają wersje 15- letnia i 20-letnia. Wszystkie spotykają się z bardzo życzliwym przyjęciem.
Bruichladdich jako destylarnia niezależna uwalnia również twórczą energię Jima McEwana, postaci znanej i uznanej w świecie whisky. Część leżakującej whisky trafia do beczek po innych trunkach – czerwonym winie, rumie, sherry, maderze, porto – pojawiają się eksperymenty z niespotykanymi dotąd poziomami zatorfowienia słodu (Octomore, 80, 140, 167, 208, 258 ppm, zależnie od edycji), na początku 2006 roku świat obiegają wieści o przeprowadzonej w Bruichladdich czterokrotnej destylacji whisky, czy też zakupie i włączeniu do procesu produkcji jedynego funkcjonującego w szkockim przemyśle gorzelniczym alembiku typu Lomond still. Wszystko to koncentruje uwagę wielbicieli whisky na Bruichladdich, która rozwija się w bezprecedensowym tempie i wkrótce staje się największym pojedynczym pracodawcą na wyspie. W Bruichladdich zainstalowana zostaje również linia do butelkowania, co czyni z niej jedną z niewielu szkockich gorzelni butelkujących swoje wyroby w miejscu produkcji.
Zgodnie z filozofią wyznawaną przez Jima McEwana, według której producent whisky powinien być jak projektant mody – nieustannie zaskakiwać odbiorców coraz to nowymi kolekcjami, na rynek trafiają niezliczone wersje wytwarzanej tu whisky w ramach trzech podstawowych marek – tradycyjnie beztorfowej Bruichladdich, torfowej Port Charlotte (40 ppm) i wysokotorfowej Octomore (80 ppm). O ile Bruichladdich można było butelkować natychmiast po przejęciu destylarni, na bazie wyprodukowanej wcześniej, leżakującej whisky, o tyle Port Charlotte debiutowała w 2006 roku, a Octomore w 2008. W 2014 roku debiutowała ultra-torfowa Octomore 06.3 o zawartości fenoli na niewiarygodnym wręcz poziomie 258 ppm.
Alembik typu Lomond wykorzystywany jest do produkcji cieszącego się niemałym uznaniem ginu The Botanist. Czterokrotnie destylowana Bruichladdich X4+3 Perilous Whisky spotkała się z chłodnym przyjęciem, jednak pamiętać należy, że whisky oddestylowana do takiej mocy może leżakować długie dziesiątki lat zanim zawartość alkoholu spadnie w niej poniżej wymaganych prawem 40% vol., co zdaniem Jima McEwana uczyni ją kiedyś najdroższą whisky świata. Trudno odmówić logiki temu rozumowaniu.
rok założenia: 1881
właściciel: Bruichladdich Distillery Co
region: Islay
status: aktywna
wydajność: 1.500.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 6 z daglezji
alembiki: 4 + 1 Lomond still
źródło wody: źródła na farmie Octomore
zwiedzanie: tak
położenie: 55° 45’ 58” N 06° 21’ 42.5” W
GPS: 55.766111, -6.361806
adres: Bruichladdich, Islay, Argyll PA49 7UN
tel. 01496 850221
Bruichladdich
[bruk-LA-di]
Usytuowana po drugiej stronie zatoki Loch Indaal w stosunku do Bowmore na wyspie Islay, Bruichladdich jest destylarnią, o której jeszcze pod koniec XX wieku mało kto słyszał, a wytwarzana w niej whisky dla wielu stanowiła rozczarowanie – jak to, whisky z Islay bez dymu torfowego? Po przejęciu przez Murray McDavid w 2000 roku, pod rządami Jima McEwana, który dla Bruichladdich rzucił właśnie Bowmore, destylarnia przeszła prawdziwą rewolucję i zdobyła sobie mocną pozycję na rynku whisky. Nic dziwnego, że w 2012 roku koncern Rémy Cointreau gotów był wysupłać kwotę 58 milionów funtów, by stać się właścicielem tej prężnie działającej wytwórni whisky na wyspie Islay.
Historia destylarni sięga 1881 roku, kiedy to Barnett Harvey buduje destylarnię w osadzie Bruichladdich na północnym brzegu zatoki Loch Indaal. Wykorzystałw tym celu pieniądze pozostawione w spadku przez brata swoim trzem synom, stąd też jako pierwsi właściciele Bruichladdich wymieniani są bracia William, Robert i John Harvey. Jeden z nich, William, obejmuje stanowisko menadżera w 1889 roku i piastuje je aż do 1937. Poza licznymi i stosunkowo częstymi zmianami właścicielskimi, wydarzeniami wartymi odnotowania w Bruichladdich są likwidacja słodowni w 1961 i zwiększenie liczby alembików do czterech w 1975 roku. W 1993 produkcja jest chwilowo wstrzymana, a w styczniu 1995 destylarnia staje na dobre.
Przychodzi wreszcie rok 2000 i transakcja warta 6,5 miliona funtów, w wyniku której destylarnia przechodzi z rąk JBB Greater Europe w ręce konsorcjum składającego się z 25 udziałowców, na których czele stoi Mark Reynier z Murray McDavid. Od tej pory w Bruichladdich władzę przejmuje Jim McEwan, a magazyny wykorzystywane są do leżakowania whisky pochodzących z różnych destylarni, a należących do Murray McDavid. Na bazie whisky znajdującej się w magazynach w chwili zakupu destylarni komponowana jest nowa oferta podstawowa, zmianie ulega szata graficzna opakowań i etykiet, oraz kształt butelek, a nowa 10-letnia Bruichladdich bierze rynek szturmem. Oprócz niej na rynek trafiają wersje 15- letnia i 20-letnia. Wszystkie spotykają się z bardzo życzliwym przyjęciem.
Bruichladdich jako destylarnia niezależna uwalnia również twórczą energię Jima McEwana, postaci znanej i uznanej w świecie whisky. Część leżakującej whisky trafia do beczek po innych trunkach – czerwonym winie, rumie, sherry, maderze, porto – pojawiają się eksperymenty z niespotykanymi dotąd poziomami zatorfowienia słodu (Octomore, 80, 140, 167, 208, 258 ppm, zależnie od edycji), na początku 2006 roku świat obiegają wieści o przeprowadzonej w Bruichladdich czterokrotnej destylacji whisky, czy też zakupie i włączeniu do procesu produkcji jedynego funkcjonującego w szkockim przemyśle gorzelniczym alembiku typu Lomond still. Wszystko to koncentruje uwagę wielbicieli whisky na Bruichladdich, która rozwija się w bezprecedensowym tempie i wkrótce staje się największym pojedynczym pracodawcą na wyspie. W Bruichladdich zainstalowana zostaje również linia do butelkowania, co czyni z niej jedną z niewielu szkockich gorzelni butelkujących swoje wyroby w miejscu produkcji.
Zgodnie z filozofią wyznawaną przez Jima McEwana, według której producent whisky powinien być jak projektant mody – nieustannie zaskakiwać odbiorców coraz to nowymi kolekcjami, na rynek trafiają niezliczone wersje wytwarzanej tu whisky w ramach trzech podstawowych marek – tradycyjnie beztorfowej Bruichladdich, torfowej Port Charlotte (40 ppm) i wysokotorfowej Octomore (80 ppm). O ile Bruichladdich można było butelkować natychmiast po przejęciu destylarni, na bazie wyprodukowanej wcześniej, leżakującej whisky, o tyle Port Charlotte debiutowała w 2006 roku, a Octomore w 2008. W 2014 roku debiutowała ultra-torfowa Octomore 06.3 o zawartości fenoli na niewiarygodnym wręcz poziomie 258 ppm.
Alembik typu Lomond wykorzystywany jest do produkcji cieszącego się niemałym uznaniem ginu The Botanist. Czterokrotnie destylowana Bruichladdich X4+3 Perilous Whisky spotkała się z chłodnym przyjęciem, jednak pamiętać należy, że whisky oddestylowana do takiej mocy może leżakować długie dziesiątki lat zanim zawartość alkoholu spadnie w niej poniżej wymaganych prawem 40% vol., co zdaniem Jima McEwana uczyni ją kiedyś najdroższą whisky świata. Trudno odmówić logiki temu rozumowaniu.
Pokaż więcej wpisów z
Lipiec 2016
