Benrinnes

Benrinnes w pigułce:

rok założenia: 1826
właściciel: Diageo
region: Speyside
status: aktywna
wydajność: 3.500.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 8 z daglezji
alembiki: 6
źródło wody: potoki Scurran Burn i Rowantree Burn
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 26’ 30” N 03° 14’ 10.5” W
GPS: 57.441667, -3.236250
adres: Aberlour, Banffshire AB38 9NN
tel. 01340 872600


Benrinnes
[ben-RIN-es]

Stoki góry Ben Rinnes, wznoszącej się między Tamnavoulin a Aberlour, w właściwie spływające z nich potoki górskie, dostarczają wody kilku destylarniom. U stóp Ben Rinnes przycupnęły Glenfarclas, Aberlour, Allt-a-Bhainne, Glenallachie, wreszcie Benrinnes, która dość monumentalnej górze zawdzięcza nie tylko wodę, ale i nazwę. Pryz okazji uwaga – nazwa góry to Ben Rinnes (podobnie jak Ben Nevis, czy Ben Macdui), natomiast nazwa destylarni pisana jest łącznie, Benrinnes.

Destylarnia założona została w 1826 roku, czyli na pierwszej fali legalizacji gorzelnictwa w Szkocji, po uchwaleniu nowego prawa trzy lata wcześniej. Destylarnia ta przetrwała jednak tylko do najbliższej powodzi, która miała miejsce w 1829 roku, jednak zrujnowane przez powódź budynki zostają zastąpione przez nowe. Tym razem jednak wybrano miejsce nieco bardziej bezpieczne, oddalone o kilka kilometrów od lokalizacji pierwszej destylarni. W XIX wieku Benrinnes kilkakrotnie zmienia właścicieli, by wreszcie ulec pożarowi w 1896 roku. Zniszczenia dość szybko zlikwidowano, budynki i wyposażenie odbudowano. Zmiany bezpośredniego właściciela zakładu kończy przejęcie Benrinnes przez firmę John Dewar & Sons w 1922 roku. Z czasem Dewar’s wchodzi w skład Distillers Company Limited (1925), a ta ostatecznie przekształca się we współczesne Diageo. Ostatni przed-koncernowy właściciel Benrinnes, John Edward, był również właścicielem gorzelni Aultmore, Dallas Dhu, a także współwłaścicielem Oban.

W 1955 rozpoczyna się modernizacja destylarni, jednak jej moce produkcyjne nie ulegają zmianie. Dopiero w 1966 roku liczba alembików zostaje podwojona – z trzech do sześciu. W Benrinnes stosowano jeszcze niedawno dość rzadką metodę produkcji, polegającą na częściowo trzykrotnej destylacji – pierwsza destylacja dzielona była na pół, po czym część półproduktu o niższej zawartości alkoholu poddawana destylacji w środkowym alembiku i dzielona ponownie na pół. Słabszą część zachowywano do ponownej destylacji, a część mocniejsza trafiała do trzeciego alembiku, do destylacji ostatecznej, wraz z mocną częścią produktu destylacji pierwszej. W tej chwili technikę tę zarzucono, i w Benrinnes stosuje się jedynie klasyczną podwójną destylację. Praktykę tę stosowano od 1977 do 2007 roku, tak więc Benrinnes 15yo Flora & Fauna jest trunkiem będącym efektem takiego właśnie reżimu produkcji.

W 1964 roku podłoga do słodowania zastąpiona została urządzeniem zwanym Saladin box, pozwalającym na bardziej efektywne, szybsze i mniej pracochłonne wytwarzanie słodu jęczmiennego, jednak miejscowa słodownia została zupełnie zamknięta w 1984 roku. Od tej pory Benrinnes zaopatruje się w słód jęczmienny w wyspecjalizowanych słodowniach należących do Diageo.

Przez długie lata swojego istnienia, Benrinnes dostarczała whisky na potrzeby blendów, głównie tych firmowanych przez właściciela, można ją znaleźć w składzie mieszanek Johnnie Walker, J&B, a także Crawford’s 3 Star. W 1991 roku ukazała się pierwsza oficjalna edycja wytwarzanej tu whisky słodowej, a mianowicie wchodząca w skład serii Flora & Fauna Benrinnes 15yo. Od tamtej pory światło dzienne ujrzały inne edycje oficjalne – w tym w ramach serii Rare Malts, Special Releases, czy Manager’s Choice – a także niezliczone bottlingi dystrybutorów niezależnych, jak Signatory, Gordon & MacPhail, Cadenhead’s i inni.