Balblair
20/09/2016
Balblair w pigułce:
rok założenia: 1790 / 1894
właściciel: Pacific Spirits (Inver House)
region: Highlands
status: aktywna
wydajność: 1.800.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 6 z daglezji
alembiki: 2
źródło wody: potok Ault Dearg
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 50’ 26” N 04° 10’ 50” W
GPS: 57.840556, -4.180556
adres: Edderton, Tain, Ross-shire IV19 1LB
tel. 01862 821273
Balblair
[bal-BLER]
Jakie skarby mogą się kryć w magazynach destylarni Balblair, wie każdy, kto oglądał film Kena Loacha „Whisky dla aniołów” z 2012 roku. A kto nie oglądał, niech czym prędzej nadrobi zaległości. To właśnie w magazynach tej destylarni – w filmowej opowieści – odnaleziono niezwykle cenną, starą beczkę whisky pochodzącej z destylarni Malt Mill. Tak na marginesie, Malt Mill nie jest wymysłem autora scenariusza. Destylarnia o tej nazwie rzeczywiście funkcjonowała niegdyś na wyspie Islay. Co więcej, każdy kto odwiedził Lagavulin, może stwierdzić, że był w Malt Mill. Obecnie w budynku Malt Mill mieści się Visitor Centre destylarni Lagavulin.
Pierwsza destylarnia nosząca nazwę Balblair założona została w 1790 roku przez Johna Rossa i pozostaje w rękach rodziny Rossów przez nieco ponad stulecie. W 1894 roku wnuk Johna, James Ross sprzedaje zakład firmie zajmującej się handlem spirytualiami z Inverness, prowadzonej przez Aleksandra Cowana. Ten, z kolei, wznosi nową destylarnię, która przejmuje nazwę Balblair. Przenosiny zakładu związane są nie tylko z koniecznością modernizacji i rozbudowy, ale przede wszystkim z przebiegiem nowej linii kolejowej łączącej Inverness z Ardgay, z której od tej pory bez przeszkód korzystać może również Balblair. O tym jak ważny był w tamtych czasach bezpośredni dostęp do linii kolejowej, niech świadczy fakt intensywnego rozwoju Speyside i odebrania palmy pierwszeństwa Campbeltown w wyniku połączenia regionu linią kolejową z Edynburgiem i Glasgow. Pomijając inne czynniki, które doprowadziły do rozkładu wewnętrznego Campbeltown jako region produkcji whisky.
Nowa Balblair funkcjonowała tylko kilkanaście lat. W 1911 roku produkcja została wstrzymana z powodu problemów finansowych Aleksandra Cowana. Potem nadchodzi jedna wojna, amerykańska prohibicja, później druga wojna... Żadna z tych okoliczności nie sprzyja podniesieniu się z zapaści finansowej. Co więcej, w 1939 budynki destylarni zostają przejęte przez wojsko na czas wojny. Doprowadza to wreszcie do ostatecznego bankructwa posiadłości Balnagowan Estate, w której znajduje się Balblair, w 1941 roku.
Wystawioną na sprzedaż posiadłością w roku 1948 interesuje się prawnik z Banff, Robert Cumming, właściciel destylarni Pulteney. Transakcja opiewająca na kwotę 48 tysięcy funtów zostaje sfinalizowana jeszcze w tym samym roku, a już w następnym destylarnia wznawia produkcję. Nowy właściciel prowadzi destylarnię do 1970 roku, kiedy to sprzedaje zakład spółce Hiram Walker. W 1988 dochodzi do fuzji Hiram Walker i Allied Vintners, powstaje Allied Distillers.
Ostania bezpośrednia zmiana właściciela ma miejsce w 1996 roku, kiedy to Allied Domecq sprzedaje Balblair spółce Inver House Distillers. Kolejne zmiany – przejęcie Inver House przez Pacific Spirits w 2001, a później przejęcie Pacific Spirits UK przez International Beverage Holdings – w gruncie rzeczy nie dotykają bezpośrednio destylarni jako takiej.
W 2007 roku zmieniona została oficjalna oferta rynkowa destylarni, a przede wszystkim podejście do jej tworzenia. Od tej pory whisky słodowa z Balblair nie jest butelkowana z deklaracją wieku, lecz w postaci edycji rocznikowych. Jest to praktyka od lat z powodzeniem stosowana przez Glenrothes ze Speyside. Drugim elementem nowej polityki rynkowej jest skupienie się na promowaniu marki single malt, oraz budowanie zapasów leżakującej whisky przyszłe lata i kolejne edycje rocznikowe. Temu celowi, między innymi, służyć ma budowa 12 nowych magazynów w Airdrie, nieco na wschód od Glasgow, na potrzeby leżakowania produktów destylarni należących do spółki Inver House.
Aktualna oferta rynkowa destylarni obejmuje whisky z roczników 1993, 1990 i 2003. Na potrzeby rynku travel retail zabutelkowano ostatnio roczniki 1999 i 2004. Biorąc pod uwagę fakt, że oferta ta zmieniana jest co roku, wielbiciele Balblair powinni trzymać rękę na pulsie, by nie przegapić nowych edycji. Balblair stosunkowo często pojawia się również w ofercie niezależnych dystrybutorów, szczególnie firmy Gordon & MacPhail z Elgin.
[Zdjęcie: Destylarnia Balblair]
rok założenia: 1790 / 1894
właściciel: Pacific Spirits (Inver House)
region: Highlands
status: aktywna
wydajność: 1.800.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 6 z daglezji
alembiki: 2
źródło wody: potok Ault Dearg
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 50’ 26” N 04° 10’ 50” W
GPS: 57.840556, -4.180556
adres: Edderton, Tain, Ross-shire IV19 1LB
tel. 01862 821273
Balblair
[bal-BLER]
Jakie skarby mogą się kryć w magazynach destylarni Balblair, wie każdy, kto oglądał film Kena Loacha „Whisky dla aniołów” z 2012 roku. A kto nie oglądał, niech czym prędzej nadrobi zaległości. To właśnie w magazynach tej destylarni – w filmowej opowieści – odnaleziono niezwykle cenną, starą beczkę whisky pochodzącej z destylarni Malt Mill. Tak na marginesie, Malt Mill nie jest wymysłem autora scenariusza. Destylarnia o tej nazwie rzeczywiście funkcjonowała niegdyś na wyspie Islay. Co więcej, każdy kto odwiedził Lagavulin, może stwierdzić, że był w Malt Mill. Obecnie w budynku Malt Mill mieści się Visitor Centre destylarni Lagavulin.
Pierwsza destylarnia nosząca nazwę Balblair założona została w 1790 roku przez Johna Rossa i pozostaje w rękach rodziny Rossów przez nieco ponad stulecie. W 1894 roku wnuk Johna, James Ross sprzedaje zakład firmie zajmującej się handlem spirytualiami z Inverness, prowadzonej przez Aleksandra Cowana. Ten, z kolei, wznosi nową destylarnię, która przejmuje nazwę Balblair. Przenosiny zakładu związane są nie tylko z koniecznością modernizacji i rozbudowy, ale przede wszystkim z przebiegiem nowej linii kolejowej łączącej Inverness z Ardgay, z której od tej pory bez przeszkód korzystać może również Balblair. O tym jak ważny był w tamtych czasach bezpośredni dostęp do linii kolejowej, niech świadczy fakt intensywnego rozwoju Speyside i odebrania palmy pierwszeństwa Campbeltown w wyniku połączenia regionu linią kolejową z Edynburgiem i Glasgow. Pomijając inne czynniki, które doprowadziły do rozkładu wewnętrznego Campbeltown jako region produkcji whisky.
Nowa Balblair funkcjonowała tylko kilkanaście lat. W 1911 roku produkcja została wstrzymana z powodu problemów finansowych Aleksandra Cowana. Potem nadchodzi jedna wojna, amerykańska prohibicja, później druga wojna... Żadna z tych okoliczności nie sprzyja podniesieniu się z zapaści finansowej. Co więcej, w 1939 budynki destylarni zostają przejęte przez wojsko na czas wojny. Doprowadza to wreszcie do ostatecznego bankructwa posiadłości Balnagowan Estate, w której znajduje się Balblair, w 1941 roku.
Wystawioną na sprzedaż posiadłością w roku 1948 interesuje się prawnik z Banff, Robert Cumming, właściciel destylarni Pulteney. Transakcja opiewająca na kwotę 48 tysięcy funtów zostaje sfinalizowana jeszcze w tym samym roku, a już w następnym destylarnia wznawia produkcję. Nowy właściciel prowadzi destylarnię do 1970 roku, kiedy to sprzedaje zakład spółce Hiram Walker. W 1988 dochodzi do fuzji Hiram Walker i Allied Vintners, powstaje Allied Distillers.
Ostania bezpośrednia zmiana właściciela ma miejsce w 1996 roku, kiedy to Allied Domecq sprzedaje Balblair spółce Inver House Distillers. Kolejne zmiany – przejęcie Inver House przez Pacific Spirits w 2001, a później przejęcie Pacific Spirits UK przez International Beverage Holdings – w gruncie rzeczy nie dotykają bezpośrednio destylarni jako takiej.
W 2007 roku zmieniona została oficjalna oferta rynkowa destylarni, a przede wszystkim podejście do jej tworzenia. Od tej pory whisky słodowa z Balblair nie jest butelkowana z deklaracją wieku, lecz w postaci edycji rocznikowych. Jest to praktyka od lat z powodzeniem stosowana przez Glenrothes ze Speyside. Drugim elementem nowej polityki rynkowej jest skupienie się na promowaniu marki single malt, oraz budowanie zapasów leżakującej whisky przyszłe lata i kolejne edycje rocznikowe. Temu celowi, między innymi, służyć ma budowa 12 nowych magazynów w Airdrie, nieco na wschód od Glasgow, na potrzeby leżakowania produktów destylarni należących do spółki Inver House.
Aktualna oferta rynkowa destylarni obejmuje whisky z roczników 1993, 1990 i 2003. Na potrzeby rynku travel retail zabutelkowano ostatnio roczniki 1999 i 2004. Biorąc pod uwagę fakt, że oferta ta zmieniana jest co roku, wielbiciele Balblair powinni trzymać rękę na pulsie, by nie przegapić nowych edycji. Balblair stosunkowo często pojawia się również w ofercie niezależnych dystrybutorów, szczególnie firmy Gordon & MacPhail z Elgin.
[Zdjęcie: Destylarnia Balblair]
Pokaż więcej wpisów z
Wrzesień 2016
