Ardmore
10/10/2016
Ardmore w pigułce:
rok założenia: 1898
właściciel: Beam Suntory
region: Highlands
status: aktywna
wydajność: 5.550.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 14 z daglezji
alembiki: 8
źródło wody: źródła na stokach wzgórza Knockandy Hill
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 21’ 05” N 02° 44’ 43.5” W
GPS: 57.351389, -2.745417
adres: Kennethmont, Aberdeenshire AB54 4NH
tel. 01464 831213
Ardmore
[ard-MOR]
Usytuowana na obrzeżach regionu Speyside, u stóp Grampianów, destylarnia Ardmore czasem traktowana jest jako należąca do Highlands, innym razem jako destylarnia ze Speyside. Jak byśmy jej nie traktowali, jest to gorzelnia niezwykła – jako jedna z niewielu w tym regionie od lat znana była z produkcji whisky o dymno-torfowym charakterze (12-14 ppm).
Korzenie Ardmore sięgają końca XIX wieku, kiedy to w 1898 roku Adam Teacher, syn znanego specjalisty w sporządzaniu whisky mieszanej, Williama Teachera z Glasgow, uznał, że odziedziczona przez niego marka potrzebuje własnej destylarni, która zapewni mu whisky do zestawiania swoich produktów, w tym głównie flagowej whisky znanej do dziś jako Teacher’s. Do dziś również większość produkowanej w Ardmore whisky przeznaczana jest do sporządzania blendów. Nie była to pierwsza destylarnia whisky szkockiej nosząca nazwę Ardmore – w pierwszej połowie XIX wieku funkcjonowała już jedna Ardmore na wyspie Islay – jednak jedna z drugą nie ma najmniejszych nawet związków.
Jako nieodrodne dziecko rewolucji przemysłowej, Ardmore była zakładem na wskroś nowoczesnym. Wszelkie działające na jej terenie urządzenia napędzane były za pomocą jednej maszyny parowej, a wzdłuż zakładu biegła linia kolejowa, dzięki czemu zaopatrzenie w jęczmień i węgiel, jak również transport gotowej whisky zyskały na efektywności.
Jak wiele innych destylarni otwieranych w XIX wieku, Ardmore zaczęła funkcjonowanie od tylko jednej pary alembików. Podwojenie tej liczby nastąpiło dopiero w połowie XX wieku, w roku 1955. Cztery aparaty odpędowe działały tu przez dwie dekady, a w 1974 roku ich liczba została ponownie podwojona, dzięki czemu Ardmore stała się jedną z większych wówczas wytwórni whisky w szeroko pojętej okolicy. Wkrótce potem zakład – podobnie jak cała marka Teacher’s – zostaje przejęty przez Allied Distillers, czego bezpośrednim i namacalnym skutkiem jest zamknięcie miejscowej słodowni w celu zoptymalizowania kosztów. Od tej pory Ardmore korzysta z zewnętrznego zaopatrzenia w słód jęczmienny – zarówno ten torfowy, używany do standardowej produkcji whisky, jak i ten suszony bez użycia torfu, używany do produkcji whisky Ardlair, w całości wykorzystywanej do zestawiania blendów. Podobno w Ardmore eksperymentuje się również ze słodem o wysokim stopniu zatorfowienia, jednak póki co nie są znane oficjalnie żadne szczegóły dotyczące tych działań.
Ardmore była jedną z ostatnich wytwórni whisky szkockiej, w których alembiki ogrzewane były otwartym ogniem z opalanych węglem pieców znajdujących się bezpośrednio pod każdym z nich. Rozwiązanie to zostało skutecznie zlikwidowane w całym przemyśle gorzelniczym w Szkocji ze względów ekologicznych, jednak ta zmiana miała niezaprzeczalne negatywne skutki dla złożoności profilu aromatyczno-smakowego whisky. Nieekologiczne i trudne do opanowania i utrzymania węglowe paleniska powodowały bowiem od czasu do czasu miejscowe przypalenia destylowanego roztworu. Fakt ten był źródłem dodatkowych akcentów i większej głębi w ostatecznym produkcie. Dlatego też, kiedy w 2001 roku zapadła decyzja o przestawieniu produkcji na ogrzewanie parowe, pracownicy spędzili siedem miesięcy na takim preparowaniu wężownic parowych, by przynajmniej w jakimś stopniu odtworzyć proces miejscowego przegrzewania destylowanego roztworu.
Produkowany tu destylat trafia w zdecydowanej większości do beczek po burbonie, jednak stosowane są również beczki po sherry Pedro Ximenez, porto, a nawet koniaku. W 2007 roku wypuszczono na rynek pierwszą oficjalną wersję Ardmore Traditional Cask. Jest to whisky o nieokreślonym wieku, dojrzewana dodatkowo przez 10 miesięcy w beczkach typu quarter cask, zapewniających bardziej intensywny kontakt między destylatem, a drewnem. W skład oficjalnej oferty destylarni wchodzą również wersje 25-letnia i 30-letnia.
rok założenia: 1898
właściciel: Beam Suntory
region: Highlands
status: aktywna
wydajność: 5.550.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 14 z daglezji
alembiki: 8
źródło wody: źródła na stokach wzgórza Knockandy Hill
zwiedzanie: nie
położenie: 57° 21’ 05” N 02° 44’ 43.5” W
GPS: 57.351389, -2.745417
adres: Kennethmont, Aberdeenshire AB54 4NH
tel. 01464 831213
Ardmore
[ard-MOR]
Usytuowana na obrzeżach regionu Speyside, u stóp Grampianów, destylarnia Ardmore czasem traktowana jest jako należąca do Highlands, innym razem jako destylarnia ze Speyside. Jak byśmy jej nie traktowali, jest to gorzelnia niezwykła – jako jedna z niewielu w tym regionie od lat znana była z produkcji whisky o dymno-torfowym charakterze (12-14 ppm).
Korzenie Ardmore sięgają końca XIX wieku, kiedy to w 1898 roku Adam Teacher, syn znanego specjalisty w sporządzaniu whisky mieszanej, Williama Teachera z Glasgow, uznał, że odziedziczona przez niego marka potrzebuje własnej destylarni, która zapewni mu whisky do zestawiania swoich produktów, w tym głównie flagowej whisky znanej do dziś jako Teacher’s. Do dziś również większość produkowanej w Ardmore whisky przeznaczana jest do sporządzania blendów. Nie była to pierwsza destylarnia whisky szkockiej nosząca nazwę Ardmore – w pierwszej połowie XIX wieku funkcjonowała już jedna Ardmore na wyspie Islay – jednak jedna z drugą nie ma najmniejszych nawet związków.
Jako nieodrodne dziecko rewolucji przemysłowej, Ardmore była zakładem na wskroś nowoczesnym. Wszelkie działające na jej terenie urządzenia napędzane były za pomocą jednej maszyny parowej, a wzdłuż zakładu biegła linia kolejowa, dzięki czemu zaopatrzenie w jęczmień i węgiel, jak również transport gotowej whisky zyskały na efektywności.
Jak wiele innych destylarni otwieranych w XIX wieku, Ardmore zaczęła funkcjonowanie od tylko jednej pary alembików. Podwojenie tej liczby nastąpiło dopiero w połowie XX wieku, w roku 1955. Cztery aparaty odpędowe działały tu przez dwie dekady, a w 1974 roku ich liczba została ponownie podwojona, dzięki czemu Ardmore stała się jedną z większych wówczas wytwórni whisky w szeroko pojętej okolicy. Wkrótce potem zakład – podobnie jak cała marka Teacher’s – zostaje przejęty przez Allied Distillers, czego bezpośrednim i namacalnym skutkiem jest zamknięcie miejscowej słodowni w celu zoptymalizowania kosztów. Od tej pory Ardmore korzysta z zewnętrznego zaopatrzenia w słód jęczmienny – zarówno ten torfowy, używany do standardowej produkcji whisky, jak i ten suszony bez użycia torfu, używany do produkcji whisky Ardlair, w całości wykorzystywanej do zestawiania blendów. Podobno w Ardmore eksperymentuje się również ze słodem o wysokim stopniu zatorfowienia, jednak póki co nie są znane oficjalnie żadne szczegóły dotyczące tych działań.
Ardmore była jedną z ostatnich wytwórni whisky szkockiej, w których alembiki ogrzewane były otwartym ogniem z opalanych węglem pieców znajdujących się bezpośrednio pod każdym z nich. Rozwiązanie to zostało skutecznie zlikwidowane w całym przemyśle gorzelniczym w Szkocji ze względów ekologicznych, jednak ta zmiana miała niezaprzeczalne negatywne skutki dla złożoności profilu aromatyczno-smakowego whisky. Nieekologiczne i trudne do opanowania i utrzymania węglowe paleniska powodowały bowiem od czasu do czasu miejscowe przypalenia destylowanego roztworu. Fakt ten był źródłem dodatkowych akcentów i większej głębi w ostatecznym produkcie. Dlatego też, kiedy w 2001 roku zapadła decyzja o przestawieniu produkcji na ogrzewanie parowe, pracownicy spędzili siedem miesięcy na takim preparowaniu wężownic parowych, by przynajmniej w jakimś stopniu odtworzyć proces miejscowego przegrzewania destylowanego roztworu.
Produkowany tu destylat trafia w zdecydowanej większości do beczek po burbonie, jednak stosowane są również beczki po sherry Pedro Ximenez, porto, a nawet koniaku. W 2007 roku wypuszczono na rynek pierwszą oficjalną wersję Ardmore Traditional Cask. Jest to whisky o nieokreślonym wieku, dojrzewana dodatkowo przez 10 miesięcy w beczkach typu quarter cask, zapewniających bardziej intensywny kontakt między destylatem, a drewnem. W skład oficjalnej oferty destylarni wchodzą również wersje 25-letnia i 30-letnia.
Pokaż więcej wpisów z
Październik 2016
