Loch Lomond
17/09/2015
Loch Lomond w pigułce:
rok założenia: 1965
właściciel: Loch Lomond Group
region: Highlands
status: aktywna
wydajność: 5.000.000 litrów (tylko whisky słodowa)
kadzie fermentacyjne: 21 ze stali nierdzewnej
alembiki: 9 (w tym 6 alembiki typu Lomond i 1 kolumna rektyfikacyjna)
źródło wody: Loch Lomond
zwiedzanie: nie
położenie: 55° 59’ 33” N 04° 34’ 35” W
GPS: 55.992500, -4.576389
adres: Lomond Estate, Alexandria G83 0TL
tel. 01389 752781
Loch Lomond
[loch-LOU-mond]
Funkcjonowanie producenta whisky – oprócz samej destylacji, jeśli posiada się destylarnię – polega w dużej mierze na wymianie beczek. Jako że większość sprzedaży to blendy, trzeba zebrać odpowiednio dużo różnorodnego materiału, by zestawić coś, co sprzeda się na rynku, a najlepiej jak jeszcze wyrobi sobie markę, bo wtedy szansa na zwiększenie sprzedaży rośnie. Nie każdy producent ma dostęp do odpowiednio różnorodnych destylatów. I tak, kiedy Edradour czy Bruichladdich przeszły w ręce niezależne, a więc również niezwiązane tak ściśle z innymi destylarniami, na rynku pojawiła się ogromna liczba edycji whisky single malt pochodzących z tych destylarni. Zwyczajnie, nie było z czym tego mieszać. Efekt bywa różny – czasem otrzymujemy produkty doskonałe, innym razem mniej udane. To drugie jest nieuniknione, a jak wpływa na postrzeganie marki, to już niech sobie każdy wielbiciel whisky sam oceni.
Kiedy w latach sześćdziesiątych nadszedł kolejny boom na whisky szkocką, i wokół jak grzyby po deszczu zaczęły wyrastać nowe gorzelnie (Glenallachie, Deanston, Clynelish, później Allt-a-Bhainne, Braeval czy Auchroisk), wiadomo było, że ich produkty trzeba będzie między sobą wymieniać, mieszać, sprzedawać blendy. Glenfiddich dopiero raczkowała na rynku jako single malt, a Macallan, Cardhu i Glenmorangie czekały niemal do końca lat siedemdziesiątych z promocją swoich whisky słodowych jako produktu ostatecznego, skończonego.
Inne podejście zaprezentowała firma Littlemill Distillery Company Ltd., której udziałowcami byli Duncan Thomas i Barton Brands. Umyślili sobie, że wystarczy w jednym zakładzie upakować kilka różnych aparatów odpędowych, zastosować różnego rodzaju słody jęczmienne, różne beczki do dojrzewania whisky – i w obrębie jednego zakładu można wyprodukować cały wachlarz różnego rodzaju whisky. Założona w 1965 roku destylarnia Loch Lomond miała być właśnie takim samowystarczalnym zakładem.
Usytuowana tylko odrobinę na północ od umownej granicy dzielącej Highlands i Lowlands, nad brzegami największego jeziora Szkocji, od którego zresztą wzięła nazwę, Loch Lomond ruszyła w 1966 roku. Jej historia nie obfituje w ciekawe wydarzenia, eksplozje (choć w 1997 zdarzył się pożar), przejęcia, bankructwa i temu podobne atrakcje. W latach 1984-87 przeżyła okres wstrzymania produkcji, co akurat w tym okresie nie było niczym dziwnym w szkockim przemyśle gorzelniczym. Spadek zapotrzebowania na whisky wymusił wstrzymanie produkcji lub całkowite zamknięcie wielu destylarni – żeby wymienić tylko Port Ellen, Brorę, czy Convalmore, które straciliśmy bezpowrotnie.
W 1993 roku Loch Lomond rozszerza działalność o produkcję whisky zbożowej, a w 1999 zostaje rozbudowana o dwa alembiki. W 2014 roku zakład przejmuje Exponent Private Equity.
Czym więc tak bardzo wyróżnia się Loch Lomond na tle innych destylarni i co potencjalnie daje jej taką elastyczność i niezależność, o której wspomniano na wstępie? Loch Lomond, jako jedyna destylarnia whisky szkockiej, wyposażona jest w trzy rodzaje aparatów odpędowych. Pracują tutaj dwa tradycyjne alembiki do destylacji w procesie wsadowym – takie, jak we wszystkich innych destylarniach whisky słodowej. Oprócz nich zainstalowano tutaj sześć alembików typu Lomond still. Stanowią one swego rodzaju wariację na temat tradycyjnych alembików. Szyjka alembiku nie zwęża się tutaj ku górze, nie posiada charakterystycznego dla niektórych zgrubienia, lecz stanowi tutaj prostą kolumnę, podobną nieco do kolumny rektyfikacyjnej, wewnątrz której zainstalowano system płytek miedzianych. Płytki te można ustawiać pod różnymi kątami oraz można je schładzać niezależnie od ogrzewania części zasadniczej alembiku. Oznacza to w praktyce, że można z wielką dowolnością kontrolować przepływ parującego nad powierzchnią destylatu – można zwiększyć jego kontakt z miedzią, można zwiększyć lub zmniejszyć refluks, no i można tych operacji dokonywać na dowolnym etapie procesu destylacji. Ponadto, można regulować również kąt nachylenia ramienia alembiku typu Lomond, przez co w jeszcze większym stopniu kontrolować proces destylacji.
Gdyby tego było mało, w Loch Lomond pracuje również jedna standardowa kolumna rektyfikacyjna. Taka, jakie wykorzystuje się do produkcji whisky zbożowej. Zgodnie ze wstępnym założeniem, w Loch Lomond wytwarza się szereg różnych whisky, choć być może nie są one zbyt szeroko znane i promowane tak, jak chociażby Macallan, Ardbeg czy Highland Park. W Loch Lomond powstaje, naturalnie, Loch Lomond single malt, ale też Croftengea (torfowa, 40 ppm), Inchmurrin, Inchmoan, Craiglodge, Inchfad, Old Rhosdhu, Glengarry i Glen Douglas – whisky różniące się od siebie zastosowanym rodzajem słodu i układem alembików wykorzystanych do ich produkcji.
W ofercie podstawowej destylarni znajduje się przede wszystkim Loch Lomond Original Single Malt (bez deklaracji wieku), dwa blendy – Reserve i Signature, Inchmurrin 12yo, 18yo i Madeira Wood, a także Glengarry bez deklaracji wieku oraz Glengarry 12yo. Na półkach specjalistycznych sklepów znaleźć także można Loch Lomond Single Grain.
rok założenia: 1965
właściciel: Loch Lomond Group
region: Highlands
status: aktywna
wydajność: 5.000.000 litrów (tylko whisky słodowa)
kadzie fermentacyjne: 21 ze stali nierdzewnej
alembiki: 9 (w tym 6 alembiki typu Lomond i 1 kolumna rektyfikacyjna)
źródło wody: Loch Lomond
zwiedzanie: nie
położenie: 55° 59’ 33” N 04° 34’ 35” W
GPS: 55.992500, -4.576389
adres: Lomond Estate, Alexandria G83 0TL
tel. 01389 752781
Loch Lomond
[loch-LOU-mond]
Funkcjonowanie producenta whisky – oprócz samej destylacji, jeśli posiada się destylarnię – polega w dużej mierze na wymianie beczek. Jako że większość sprzedaży to blendy, trzeba zebrać odpowiednio dużo różnorodnego materiału, by zestawić coś, co sprzeda się na rynku, a najlepiej jak jeszcze wyrobi sobie markę, bo wtedy szansa na zwiększenie sprzedaży rośnie. Nie każdy producent ma dostęp do odpowiednio różnorodnych destylatów. I tak, kiedy Edradour czy Bruichladdich przeszły w ręce niezależne, a więc również niezwiązane tak ściśle z innymi destylarniami, na rynku pojawiła się ogromna liczba edycji whisky single malt pochodzących z tych destylarni. Zwyczajnie, nie było z czym tego mieszać. Efekt bywa różny – czasem otrzymujemy produkty doskonałe, innym razem mniej udane. To drugie jest nieuniknione, a jak wpływa na postrzeganie marki, to już niech sobie każdy wielbiciel whisky sam oceni.
Kiedy w latach sześćdziesiątych nadszedł kolejny boom na whisky szkocką, i wokół jak grzyby po deszczu zaczęły wyrastać nowe gorzelnie (Glenallachie, Deanston, Clynelish, później Allt-a-Bhainne, Braeval czy Auchroisk), wiadomo było, że ich produkty trzeba będzie między sobą wymieniać, mieszać, sprzedawać blendy. Glenfiddich dopiero raczkowała na rynku jako single malt, a Macallan, Cardhu i Glenmorangie czekały niemal do końca lat siedemdziesiątych z promocją swoich whisky słodowych jako produktu ostatecznego, skończonego.
Inne podejście zaprezentowała firma Littlemill Distillery Company Ltd., której udziałowcami byli Duncan Thomas i Barton Brands. Umyślili sobie, że wystarczy w jednym zakładzie upakować kilka różnych aparatów odpędowych, zastosować różnego rodzaju słody jęczmienne, różne beczki do dojrzewania whisky – i w obrębie jednego zakładu można wyprodukować cały wachlarz różnego rodzaju whisky. Założona w 1965 roku destylarnia Loch Lomond miała być właśnie takim samowystarczalnym zakładem.
Usytuowana tylko odrobinę na północ od umownej granicy dzielącej Highlands i Lowlands, nad brzegami największego jeziora Szkocji, od którego zresztą wzięła nazwę, Loch Lomond ruszyła w 1966 roku. Jej historia nie obfituje w ciekawe wydarzenia, eksplozje (choć w 1997 zdarzył się pożar), przejęcia, bankructwa i temu podobne atrakcje. W latach 1984-87 przeżyła okres wstrzymania produkcji, co akurat w tym okresie nie było niczym dziwnym w szkockim przemyśle gorzelniczym. Spadek zapotrzebowania na whisky wymusił wstrzymanie produkcji lub całkowite zamknięcie wielu destylarni – żeby wymienić tylko Port Ellen, Brorę, czy Convalmore, które straciliśmy bezpowrotnie.
W 1993 roku Loch Lomond rozszerza działalność o produkcję whisky zbożowej, a w 1999 zostaje rozbudowana o dwa alembiki. W 2014 roku zakład przejmuje Exponent Private Equity.
Czym więc tak bardzo wyróżnia się Loch Lomond na tle innych destylarni i co potencjalnie daje jej taką elastyczność i niezależność, o której wspomniano na wstępie? Loch Lomond, jako jedyna destylarnia whisky szkockiej, wyposażona jest w trzy rodzaje aparatów odpędowych. Pracują tutaj dwa tradycyjne alembiki do destylacji w procesie wsadowym – takie, jak we wszystkich innych destylarniach whisky słodowej. Oprócz nich zainstalowano tutaj sześć alembików typu Lomond still. Stanowią one swego rodzaju wariację na temat tradycyjnych alembików. Szyjka alembiku nie zwęża się tutaj ku górze, nie posiada charakterystycznego dla niektórych zgrubienia, lecz stanowi tutaj prostą kolumnę, podobną nieco do kolumny rektyfikacyjnej, wewnątrz której zainstalowano system płytek miedzianych. Płytki te można ustawiać pod różnymi kątami oraz można je schładzać niezależnie od ogrzewania części zasadniczej alembiku. Oznacza to w praktyce, że można z wielką dowolnością kontrolować przepływ parującego nad powierzchnią destylatu – można zwiększyć jego kontakt z miedzią, można zwiększyć lub zmniejszyć refluks, no i można tych operacji dokonywać na dowolnym etapie procesu destylacji. Ponadto, można regulować również kąt nachylenia ramienia alembiku typu Lomond, przez co w jeszcze większym stopniu kontrolować proces destylacji.
Gdyby tego było mało, w Loch Lomond pracuje również jedna standardowa kolumna rektyfikacyjna. Taka, jakie wykorzystuje się do produkcji whisky zbożowej. Zgodnie ze wstępnym założeniem, w Loch Lomond wytwarza się szereg różnych whisky, choć być może nie są one zbyt szeroko znane i promowane tak, jak chociażby Macallan, Ardbeg czy Highland Park. W Loch Lomond powstaje, naturalnie, Loch Lomond single malt, ale też Croftengea (torfowa, 40 ppm), Inchmurrin, Inchmoan, Craiglodge, Inchfad, Old Rhosdhu, Glengarry i Glen Douglas – whisky różniące się od siebie zastosowanym rodzajem słodu i układem alembików wykorzystanych do ich produkcji.
W ofercie podstawowej destylarni znajduje się przede wszystkim Loch Lomond Original Single Malt (bez deklaracji wieku), dwa blendy – Reserve i Signature, Inchmurrin 12yo, 18yo i Madeira Wood, a także Glengarry bez deklaracji wieku oraz Glengarry 12yo. Na półkach specjalistycznych sklepów znaleźć także można Loch Lomond Single Grain.
Pokaż więcej wpisów z
Wrzesień 2015
