Laphroaig
08/10/2015
Laphroaig w pigułce:
rok założenia: 1815
właściciel: Beam Suntory
region: Islay
status: aktywna
wydajność: 3.300.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 6 ze stali nierdzewnej
alembiki: 7
źródło wody: Kilbride Dam
zwiedzanie: tak
położenie: 55° 37’ 47” N 06° 09’ 07.5” W
GPS: 55.629722, -6.152083
adres: Port Ellen, Islay, Argyll PA42 7DU
tel. 01496 302418
Laphroaig
[la-FROJG]
Nie tak dawno whisky produkowaną w Laphroaig reklamowano za pomocą sloganu „love it or hate it”, podkreślając w ten sposób trudny charakter jej profilu aromatyczno-smakowego. Było to w czasach, kiedy uwielbienie dla torfowo-smolistych aromatów nie było jeszcze tak oczywiste dla wielbicieli whisky, jak jest teraz. Znamiennym jest, że obecnie slogan ten jest niemal zapomniany. Niech świadczy to o niebywałej wręcz karierze niezbyt wszak oczywistego stylu whisky z Islay, opartego w dużej mierze na dymie torfowym. I to na dymie z nie byle jakiego torfu, na dymie z torfu z Islay.
Destylarnia założona została w 1815 roku przez braci Aleksandra i Donalda Johnstonów i pozostała w rękach rodziny przez ponad 140 lat, co jest niemałym ewenementem w świecie whisky szkockiej. Jedynym przypadkiem, kiedy za sterami Laphroaig zasiadał ktoś spoza rodziny, były lata 1847-57, kiedy to po śmierci Donalda Johnstona kierowaniem Laphroaig zajął się menedżer pobliskiej Lagavulin, Walter Graham.
W 1860 roku Laphroaig wchłonęła sąsiadkę, destylarnię Ardenistiel, założoną tuż obok w 1837 roku. Część jej budynków do dziś stanowi fragment destylarni Laphroaig.
W historii destylarni niemałą rolę odegrały kobiety. W 1907 roku zmarł ówczesny właściciel Laphroaig, Alexander Johnston i zakład odziedziczyły po nim jego dwie siostry. Rok później na Islay przybył syn jednej z nich, Ian Hunder. Był on synem Isabelli Johnston, która wyszła za mąż za Williama Huntera, stąd inne nazwisko. To właśnie on wypowiedział Peterowi Mackie z Lagavulin umowę agencyjną, co wywołało ciągnący się latami konflikt pomiędzy dwoma sąsiadującymi destylarniami i było przyczyną wybudowania destylarni Malt Mill tuż obok Lagavulin, pod zarządem Petera Mackie. Odtworzył on linię produkcyjną Laphroaig w Malt Mill i oferując na rynku wyprodukowaną tam whisky chciał pozbyć się konkurencji. Plan się jednak nie powiódł, Laphroaig nie odniosła żadnego uszczerbku, a Malt Mill została zamknięta w 1960 roku.
Jednak najważniejszą kobietą w historii Laphroaig okazała się Elizabeth Williamson, zwana Bessie. Była ona asystentką i sekretarką Iana Huntera, ostatniego właściciela Laphroaig z rodziny Johnsonów. Ian Hunter był Już podczas licznych podróży zagranicznych Iana praktycznym zarządzeniem destylarnią zajmowała się Bessie Williamson. Po jego śmierci w 1954 roku to właśnie ona została prezesem zarządu i dyrektorem zarządzającym jako pierwsza osoba spoza rodziny Johnstonów. Ona to doprowadziła do przejęcia destylarni przez Seager Evans & Company i podniesienia wydajności zakładu przez zwiększenie liczby alembików. W 1967 roku funkcjonowało ich tutaj już pięć. Bessie Williamson przeszła na emeryturę w 1972 roku.
W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych nastąpiły kolejne zmiany własnościowe. W 1989 Laphroaig znalazła się wśród destylarni należących do Allied Distillers, a produkowana tu whisky weszła w skład serii Caledonian Malts promowanej przez Allied w 1991 roku.
W 1994 roku książę Karol nadaje destylarni tytuł dostawcy na brytyjski dwór królewski. Informacja o tym, że to właśnie Laphroaig jest ulubioną whisky księcia do dziś wykorzystywana jest w materiałach reklamowych destylarni.
Whisky produkowana w Laphroaig dojrzewa przede wszystkim w beczkach po burbonie i właśnie wpływ tego rodzaju dębiny został wkomponowany w profil aromatyczno-smakowy tutejszej whisky. Nie trzeba dodawać, że najsilniejszym czynnikiem wpływającym na jej jakość jest dym torfowy wykorzystywany podczas suszenia słodu jęczmiennego. Laphroaig jest jedną z tych nielicznych destylarni szkockich, które zachowały tradycyjne słodownie, w których słód jęczmienny wytwarzany jest na betonowych podłogach, a następnie suszony w suszarni zwieńczonej charakterystycznym dachem w kształcie pagody. Wytwarzany na miejscu słód zawiera 40-60 ppm fenoli i zaspokaja jedynie około 15% zapotrzebowania gorzelni. Pozostałe 75% sprowadzane jest ze słodowni w pobliskiej Port Ellen, lub ze słodowni funkcjonujących na stałym lądzie.
Podstawowa oferta destylarni przez długi czas obejmowała jedynie 10-letnią single malt, która debiutowała na rynku w roku 1995. W 2004 roku wypuszczono wersję Laphroaig Quarter Cask, whisky około pięcioletnią (choć butelkowaną bez deklaracji wieku), dojrzewaną w beczkach o pojemności niewiele ponad 100 litrów. Dzięki zastosowaniu mniejszych niż zwykle beczek (American hogsheads mają pojemność ok. 250 litrów) zwiększona została powierzchnia interakcji pomiędzy whisky a drewnem, co przyspiesza proces dojrzewania i umożliwia butelkowanie whisky o bardziej dojrzałym charakterze mimo krótszego czasu przebywania w beczkach. Ostatnia dekada to prawdziwy wysyp edycji oficjalnych Laphroaig – od rocznikowych, przez te z deklaracją wieku i bez niej, do edycji specjalnych, na przykład finiszowanych w beczkach po sherry Pedro Ximenez. Co roku także wypuszczana jest specjalna edycja Laphroaig z okazji festiwalu whisky na Islay, Feis Ile.
rok założenia: 1815
właściciel: Beam Suntory
region: Islay
status: aktywna
wydajność: 3.300.000 litrów
kadzie fermentacyjne: 6 ze stali nierdzewnej
alembiki: 7
źródło wody: Kilbride Dam
zwiedzanie: tak
położenie: 55° 37’ 47” N 06° 09’ 07.5” W
GPS: 55.629722, -6.152083
adres: Port Ellen, Islay, Argyll PA42 7DU
tel. 01496 302418
Laphroaig
[la-FROJG]
Nie tak dawno whisky produkowaną w Laphroaig reklamowano za pomocą sloganu „love it or hate it”, podkreślając w ten sposób trudny charakter jej profilu aromatyczno-smakowego. Było to w czasach, kiedy uwielbienie dla torfowo-smolistych aromatów nie było jeszcze tak oczywiste dla wielbicieli whisky, jak jest teraz. Znamiennym jest, że obecnie slogan ten jest niemal zapomniany. Niech świadczy to o niebywałej wręcz karierze niezbyt wszak oczywistego stylu whisky z Islay, opartego w dużej mierze na dymie torfowym. I to na dymie z nie byle jakiego torfu, na dymie z torfu z Islay.
Destylarnia założona została w 1815 roku przez braci Aleksandra i Donalda Johnstonów i pozostała w rękach rodziny przez ponad 140 lat, co jest niemałym ewenementem w świecie whisky szkockiej. Jedynym przypadkiem, kiedy za sterami Laphroaig zasiadał ktoś spoza rodziny, były lata 1847-57, kiedy to po śmierci Donalda Johnstona kierowaniem Laphroaig zajął się menedżer pobliskiej Lagavulin, Walter Graham.
W 1860 roku Laphroaig wchłonęła sąsiadkę, destylarnię Ardenistiel, założoną tuż obok w 1837 roku. Część jej budynków do dziś stanowi fragment destylarni Laphroaig.
W historii destylarni niemałą rolę odegrały kobiety. W 1907 roku zmarł ówczesny właściciel Laphroaig, Alexander Johnston i zakład odziedziczyły po nim jego dwie siostry. Rok później na Islay przybył syn jednej z nich, Ian Hunder. Był on synem Isabelli Johnston, która wyszła za mąż za Williama Huntera, stąd inne nazwisko. To właśnie on wypowiedział Peterowi Mackie z Lagavulin umowę agencyjną, co wywołało ciągnący się latami konflikt pomiędzy dwoma sąsiadującymi destylarniami i było przyczyną wybudowania destylarni Malt Mill tuż obok Lagavulin, pod zarządem Petera Mackie. Odtworzył on linię produkcyjną Laphroaig w Malt Mill i oferując na rynku wyprodukowaną tam whisky chciał pozbyć się konkurencji. Plan się jednak nie powiódł, Laphroaig nie odniosła żadnego uszczerbku, a Malt Mill została zamknięta w 1960 roku.
Jednak najważniejszą kobietą w historii Laphroaig okazała się Elizabeth Williamson, zwana Bessie. Była ona asystentką i sekretarką Iana Huntera, ostatniego właściciela Laphroaig z rodziny Johnsonów. Ian Hunter był Już podczas licznych podróży zagranicznych Iana praktycznym zarządzeniem destylarnią zajmowała się Bessie Williamson. Po jego śmierci w 1954 roku to właśnie ona została prezesem zarządu i dyrektorem zarządzającym jako pierwsza osoba spoza rodziny Johnstonów. Ona to doprowadziła do przejęcia destylarni przez Seager Evans & Company i podniesienia wydajności zakładu przez zwiększenie liczby alembików. W 1967 roku funkcjonowało ich tutaj już pięć. Bessie Williamson przeszła na emeryturę w 1972 roku.
W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych nastąpiły kolejne zmiany własnościowe. W 1989 Laphroaig znalazła się wśród destylarni należących do Allied Distillers, a produkowana tu whisky weszła w skład serii Caledonian Malts promowanej przez Allied w 1991 roku.
W 1994 roku książę Karol nadaje destylarni tytuł dostawcy na brytyjski dwór królewski. Informacja o tym, że to właśnie Laphroaig jest ulubioną whisky księcia do dziś wykorzystywana jest w materiałach reklamowych destylarni.
Whisky produkowana w Laphroaig dojrzewa przede wszystkim w beczkach po burbonie i właśnie wpływ tego rodzaju dębiny został wkomponowany w profil aromatyczno-smakowy tutejszej whisky. Nie trzeba dodawać, że najsilniejszym czynnikiem wpływającym na jej jakość jest dym torfowy wykorzystywany podczas suszenia słodu jęczmiennego. Laphroaig jest jedną z tych nielicznych destylarni szkockich, które zachowały tradycyjne słodownie, w których słód jęczmienny wytwarzany jest na betonowych podłogach, a następnie suszony w suszarni zwieńczonej charakterystycznym dachem w kształcie pagody. Wytwarzany na miejscu słód zawiera 40-60 ppm fenoli i zaspokaja jedynie około 15% zapotrzebowania gorzelni. Pozostałe 75% sprowadzane jest ze słodowni w pobliskiej Port Ellen, lub ze słodowni funkcjonujących na stałym lądzie.
Podstawowa oferta destylarni przez długi czas obejmowała jedynie 10-letnią single malt, która debiutowała na rynku w roku 1995. W 2004 roku wypuszczono wersję Laphroaig Quarter Cask, whisky około pięcioletnią (choć butelkowaną bez deklaracji wieku), dojrzewaną w beczkach o pojemności niewiele ponad 100 litrów. Dzięki zastosowaniu mniejszych niż zwykle beczek (American hogsheads mają pojemność ok. 250 litrów) zwiększona została powierzchnia interakcji pomiędzy whisky a drewnem, co przyspiesza proces dojrzewania i umożliwia butelkowanie whisky o bardziej dojrzałym charakterze mimo krótszego czasu przebywania w beczkach. Ostatnia dekada to prawdziwy wysyp edycji oficjalnych Laphroaig – od rocznikowych, przez te z deklaracją wieku i bez niej, do edycji specjalnych, na przykład finiszowanych w beczkach po sherry Pedro Ximenez. Co roku także wypuszczana jest specjalna edycja Laphroaig z okazji festiwalu whisky na Islay, Feis Ile.
Pokaż więcej wpisów z
Październik 2015
